ณ 45 องศา...
ณ 45 องศา.... ฉันชอบยืนตรงรอยต่อของขบวนรถไฟฟ้าตอนเช้าๆ อย่างนึงคือ มีที่ให้พิงหลัง ไม่ต้องยืนโหนจนสุดมือ หลังๆมาฉันก็ชอบมองคนเดินเข้าออกในขบวนเรื่อยๆ เป็นอย่างนี้ทุกเช้า บางวันก็เจอคนเดิมๆ ที่มีกิจวัตรเดิมๆคล้ายๆกัน พนักงานออฟฟิศที่ต้องไปทำงานให้ตรงเวลา แต่วันนี้ความน่าเบื่อตอนเช้าๆก็เปลี่ยนไป ตอนที่ฉันหันสายตาไปที่ 45 องศา.. เขายืนอยู่ตรงนั้น ผมหยักศก คิ้วเข้ม จมูกโด่ง หน้าตาคมเข้มของเขาดูจะสะดุดตาฉันเป็นพิเศษ ฉันไม่เคยเห็นหน้านี้มาก่อน .. เราอาจจะขึ้นบีทีเอสคนล่ะขบวนกัน .. แต่ดูจากการแต่งตัวเขาอาจจะไม่ได้ทำงานออฟฟิศ เราเลยไม่เคยได้เจอกัน .. แล้วถ้าเขาหันมาสบตา ฉันจะทำยังไงดี .. จ้องตาเขาตอบ หรือคงจะหลบสายตาแบบเสียไม่ได้ ฉันคิดไปเรื่อย ระหว่างที่มองไปที่เขาอย่างไม่มีเบื่อ ขณะที่คนยังหลั่งไหลเข้ามาในขบวน แต่ก็ยังพอจะมีช่องว่างที่ 45 องศาไว้ให้ฉันมองเห็นหน้าเข้มๆของเขาได้ อีกไม่กี่สถานีก็จะถึงสยามแล้ว คนทยอยออกไปที่สถานีศาลาแดง จนบางตาพอที่จะให้ฉันสังเกตเห็นบางอย่าง เขาเองก็หันที่ 45 อง...