ฝัน@BTS
วันนี้ฉันสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ยืนหลับในบนรถไฟฟ้า แล้วฝันบ้าบอเหมือนคราวก่อนอีกแล้ว
มันช่างน่าอายยิ่งนัก ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเกิดร่วงวูบลงไปคนคงจะฮากันทั้งขบวน
แต่ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดให้ปวดหัวเยอะเหลือเกิน หลายคืนที่ฉันหลับตาแต่เหมือนไม่ได้พักผ่อน
สมองมันมัวแต่คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้ งานเอยเงินเอยชีวิตเอย
นอนไม่พอหลายๆวันเข้าร่างกายมันก็เริ่มฟ้องออกมาทางใต้ตาอันแสนจะหมองคล้ำ
ในทุกเช้ากาแฟดูเหมือนจะเป็นเพื่อนที่คุ้นเคยของฉันเสมอ วันไหนไม่กินก็ดูเหมือนว่าสมองมันช้าไปหมด
คุณรู้มั้ยค่ะ ฉันเคยนั่งจ้องคอมฯนานเกือบ10นาทีโดยที่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อ
เพียงเพราะแค่เช้านั้นไม่มีกาแฟสูบฉีดไปยังเส้นเลือดแค่นั้นเอง...
ตอนนี้ฉันก็รู้สึกแย่มาก...ฉันไม่ได้นอนติดกันมาหลายคืนแล้ว...คุณรู้มั้ยว่าฉันปวดหัว...ฉันเครียด...
ฉันรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด...ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว......กรี๊ดดดด........
ทุกอย่างบนรถไฟฟ้าเงียบสงบ คงมีแต่เสียงเครื่องยนต์ไฟฟ้ายังคงทำงานเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
คุณพระเมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไป..ฉันหลุดกรีดร้องออกมาเหมือนคนคุมสติไม่ได้..."บ้า" "คนบ้า" "บ้าแน่ๆ" "บ้า" เสียงคำตอบกระซิบแผ่วเบามาจากทุกด้าน สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียว
ฉันทำได้แต่หลบสายตา ในใจเฝ้าคิดแต่ว่าสถานีต่อไปฉันจะออกจากขบวนทันที
ถึงมันจะไม่ใช่สถานีปลายทางของฉันก็ตาม..หัวใจฉันเต้นรัว ตึกตักตึกตักตึกตัก...
ฉันอยากหลับตาแล้วให้มันเป็นแค่ฝันไป...ฉันเริ่มอึดอัดอีกครั้ง ทำไมแค่ช่วงระหว่างสถานีมันนานขนาดนี้
คุณพระเมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไป..ฉันหลุดกรีดร้องออกมาเหมือนคนคุมสติไม่ได้..."บ้า" "คนบ้า" "บ้าแน่ๆ" "บ้า" เสียงคำตอบกระซิบแผ่วเบามาจากทุกด้าน สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียว
ฉันทำได้แต่หลบสายตา ในใจเฝ้าคิดแต่ว่าสถานีต่อไปฉันจะออกจากขบวนทันที
ถึงมันจะไม่ใช่สถานีปลายทางของฉันก็ตาม..หัวใจฉันเต้นรัว ตึกตักตึกตักตึกตัก...
ฉันอยากหลับตาแล้วให้มันเป็นแค่ฝันไป...ฉันเริ่มอึดอัดอีกครั้ง ทำไมแค่ช่วงระหว่างสถานีมันนานขนาดนี้
..."บ้า"บ้า"บ้า"...เสียงกระซิบยังลอยมาแตะหู ฉันพยายามหายใจเข้าลึกๆพร้อกับหลับตาลง
แล้วก็เหมือนฉันหลุดร่วงไปที่ไหนสักที่หายใจเฮือก...ตาเบิกโพรง..สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือเพดานสีขาว...
เห้ย!ฉันนอนอยู่บนเตียงที่บ้าน หันไปทางซ้ายที่คุ้นเคย นั่นไง!แม่กับพ่อนั่งดูทีวีกันอยู่
รายการเกมส์โชว์เรียกเสียงหัวเราะ แม่กับพ่อหัวเราะกันร่วน และพูดออกมาว่า"มันบ้า บ้าจริงๆเลย
พิธีกรคู่นี้"..คงเป็นคำนี้สินะที่ลอยเข้ามาแตะหูฉัน ในตอนที่ฉันกำลังยืนอยู่บนรถไฟฟ้าเมื่อกี้
แล้วก็เหมือนฉันหลุดร่วงไปที่ไหนสักที่หายใจเฮือก...ตาเบิกโพรง..สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือเพดานสีขาว...
เห้ย!ฉันนอนอยู่บนเตียงที่บ้าน หันไปทางซ้ายที่คุ้นเคย นั่นไง!แม่กับพ่อนั่งดูทีวีกันอยู่
รายการเกมส์โชว์เรียกเสียงหัวเราะ แม่กับพ่อหัวเราะกันร่วน และพูดออกมาว่า"มันบ้า บ้าจริงๆเลย
พิธีกรคู่นี้"..คงเป็นคำนี้สินะที่ลอยเข้ามาแตะหูฉัน ในตอนที่ฉันกำลังยืนอยู่บนรถไฟฟ้าเมื่อกี้
จินตนาการยามหลับในบางครั้งก็ล้ำลึกเกินหยั่งถึงจริงๆ บางครั้งบางเรื่องก็ปล่อยให้เป็นแค่ฝันไปจะดีกว่า...
ความคิดเห็น