Maemoly

ฉันต้องอึ้งในคำตอบของรุ่นน้องร่วมงาน ในสิ่งที่ฉันตั้งใจที่จะเตือนเธอทางอ้อม ถึงความสัมพันธ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับพี่ผู้ชายอีกแผนก ความสัมพันธ์ที่ถูกบ่มเพาะ จากความสนิทสนมใกล้ชิด ความเอาใจใส่ โซเชียลแชทที่ทำให้การพูดคุยนั่นเข้าถึงกันง่ายขึ้นตลอดเวลา ฉันย้ำคำว่า "ตลอดเวลา" อีกครั้ง นั่นรวมถึงเวลาที่ผู้ชายอยู่กับภรรยาของเค้าด้วย และไม่ใช่ฉันคนเดียวที่พบอาการผิดสังเกตนี้ อาการของคนที่รู้สึกพิเศษต่อกันอย่างผิดที่ผิดเวลา ปลา ปู กุ้ง หอย อีกเกือบค่อนออฟฟิศ ที่ไม่ได้เพียงแต่สังเกต แต่ยังจับกลุ่มรวมตัวกันจับผิดพฤติกรรมของคนทั้งคู่ด้วย ถึงแม้ฉันกับน้องจะอยู่แผนกเดียวกัน แต่เราก็ไม่ได้สนิทกันมากนัก และฉันถือว่าการที่เราเริ่มต้นชีวิตการทำงานแล้ว นั่นแสดงว่าเราเป็นผู้ใหญ่มากพอแล้ว ฉันจะไม่จุกจิกจู้จี้กับรุ่นน้องปล่อยให้เค้าทำงานของตัวเอง มีปัญหามาหาฉันได้เสมอ เรื่องส่วนตัวของเค้าก็เช่นกัน หลายๆครั้งที่มีเสียงวิจารณ์ ผ่านมาทางฉัน ถึงความไม่เหมาะสม ในการใส่กระโปรงสั้นขนาดนั้นมาทำงาน ฉันรับคำวิจารณ์นั้นไว้แต่ไม่ได้ส่งต่อไปถึงปลายทาง เนื่องจากน้องเ...

    ออกตัวแรงๆก่อนว่าเราเป็นแฟนคลับน้องเทย่า แน่นอนว่าหนังเรื่องนี้เราก็ไม่พลาดอย่างแน่นอน ในส่วนของผู้กำกับ โดนัท มนัสนันท์ เราก็ติดตามผลงานเค้าอยู่เรื่อยๆ ต้องบอกว่าชอบทุกอย่างที่เค้าทำ  ทั้งหนังสือ The other side of the world และหนังสั้นในYoutube  ภาพสวย ทุกการเคลื่อนไหวของตัวละคร มันดูมีอารมณ์บางอย่างแฝงอยู่และวิธีการเล่าเรื่องมันใช่มากๆ       เราไปดูLovesucksรอบพิเศษ...เพื่อหัวใจทุกดวง หลังจากไม่เห็นน้องเทย่าในรูปแบบของหนังมานาน ต้องบอกว่าน้องสวยขึ้น โตขึ้นฝีมือการแสดงก็ดีขึ้นมากจริงๆ      ฉากที่ยังติดอยู่ในความรู้สึกเราอยู่ตลอด คือฉากที่เจไปกินเหล้ากับเพื่อน  หลังจากที่เจอว่าแชมป์มีผู้หญิงคนอื่น น้ำตาเจไหลแล้วเพลง Be Trueก็คลอมาเบาๆ  มันสวยและใช่มากๆ ต้องบอกว่าดูหนังเรื่องนี้แล้วอิ่มหัวใจ       หลังจากหนังฉายจบ ผู้กำกับกับนักแสดงบางส่วนก็ออกมาพูดคุยตอบคำถาม โดนัทบอกว่าอยากทำหนังรักในแบบของผู้ใหญ่ และอาจจะมีโปรเจกถัดๆไป  แน่นอนว่าเราก็จะเป็นคนนึงที่จะคอยติดตามผลงานดีๆสวยๆแบบนี้...

วั นนี้รถไฟฟ้าแออัดเหมือนทุกๆวัน แต่ที่ไม่เหมือนกันในทุกๆวันก็คือคนร่วมทาง  ในขณะที่รอประตูรถไฟฟ้าปิด ฉันสังเกตได้ว่า ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าฉันมีอาการแปลกๆ เธอยืนมองข้างหน้าทีข้างๆที พลางยิ้มทีและกลั้นหัวเราะที ตอนนี้ประตูปิดแล้วแต่ผู้หญิงที่ยืนข้างหน้าฉันยังมีอาการเหมือนเดิม พร้อมอาการลูบจมูกเป็นพักๆ ถ้าไม่สังเกตอาการที่เธอแสดงออกแทบไม่ทำให้ใครรู้สึกเลยว่ามันแปลก สถานีต่อไปศาลาแดง เสียงประกาศดังขึ้น พอให้ฉันละสายตาออกไปตามเสียง ผู้หญิงข้างหน้าฉันขยับกระเป๋าข้างตัวเป็นสัญญาณว่า เธอคงจะลงสถานีนี้  แต่สิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คนเยอะมากและพยายามเบียดเข้ามาข้างในขบวน จนทำให้กระเป๋าผู้หญิงคนนั้นหลุดมือ และแล้ว.. ตุ๊บ..ตุ๊บ..ตุ๊บ..สิ่งที่หลุดออกจากกระเป๋าไม่ใช่สัมภาระ แต่เป็นสิ่งของทรงกลมที่ปกคลุมด้วยเส้นใยสีดำที่พอทุกคนเพ่งดูดีๆก็ต้องกรีดร้องกันออกมาสุดเสียง มันคือศีรษะของมนุษย์ ที่กลิ้งออกไปนอกขบวนรถไฟฟ้าที่กำลังจอดเทียบกับชานชลา ปี๊ดๆๆๆๆเสียงนกหวีดของยามรักษาความปลอดภัยดังขึ้น.... สติของฉันกลับคืนมาพร้อมประตูรถไฟฟ้าที่ปิดลงอีกครั้ง เห้อ...นี่ฉันยืนหลับในอีกแล้วเหรอ...

           ขณะที่ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้ มันก็ย่างเข้าเดือน10แล้ว อีก2เดือนกว่าๆ ก็จะเข้าสู่ปีใหม่อีกแล้ว      วันเกิดที่ผ่านมาปีนี้ ฉันได้เป่าเค้กอยู่2ก้อน แต่ความรู้สึกตอนเป่ามันช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง      1ก้อน จบลง ไม่หลงเหลือในความรู้สึก      ส่วนอีก 1ก้อน แม้ไม่มีรูปถ่ายเก็บไว้ แต่ฉันกลับจำได้ทุกความรู้สึก ตอนที่เพื่อนยื่นเค้กมาให้ มันไม่ใช่แค่เค้ก แต่มันเป็นเรื่องของความเข้าใจ ความเอาใจใส่ และสำคัญที่สุดคือ "ความจริงใจ"      ฝนปีนี้ฉันเริ่มใส่ใจกับอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น รู้จักตัวเองมากขึ้น รู้ว่าเราต้องการอะไร เราเป็นคนยังไง คนประเภทไหนที่ควรต้องออกให้ห่าง และควรจะรับมือยังไง ได้เรียนรู้ว่าบางอย่างที่เรารับมือไม่ได้ และทำให้ตัวเราทุกข์มาก เราควรหาทางเลือกอื่น ปล่อยวางและเดินออกมา  โ ดยที่มันจะต้องเป็นทางที่เราคิดแล้วคิดอีกและคิดดีแล้ว ......และในปีนี้ ฉันก็เชื่อว่าฉันตัดสินใจไม่ผิด...ที่ก้าวเดินออกมาอีกครั้ง      ฉันเริ่มสัง...