เห็นนนท์(Hormones)เหมือนเห็นตัวเอง

    

  Hormones EP.7(กีฬาสี) ดูย้อนหลังด้วยความอิน ฉากสุดท้ายที่นนท์ร้องให้เราเองก็น้ำตาซึมๆ

มันเป็นความรู้สึกที่อยากให้ทุกอย่างออกมาดี เราอยากเห็นทีมเวิร์ค 

เราเลยเข้าใจไปว่าเราต้องรับไว้เองหมดทุกอย่าง
เดี๋ยวพี่จัดการให้นะคือประโยคประจำที่เรามักจะรับปาก ด้วยจุดประสงค์เดียวกันกับนนท์
คือแค่ต้องการให้ทุกคนพึงพอใจมากที่สุด

เกิดการขัดแย้งน้อยที่สุด อยากให้ทุกคนแฮ้ปปี้กับงานที่เราได้ทำร่วมกัน
แต่เราคงลืมไปว่าไม่ใช่ทุกคน ที่จะเข้าใจความคิดและความหวังดีของเรา 

1.ยังมีคนประเภทเดียวกับน้องรุ่นพี่สีแดง
   ที่เอาแต่โหวกเหวกโวยวาย หาคนรับผิดชอบ
   แต่ไม่เคยย้อนมองดูตัวเองและช่วยแก้ไขเลย
2.ยังมีคนประเภทเดียวกับน้องสีฟ้า
   ที่โกหก กุเรื่องเก่ง พร้อมจะตบตีกับคนอื่น
   ตลอดเวลา โตขึ้นมาก็คงเป็นผู้ใหญ่ขี้เม้าท์
   และแทงข้างหลังคนอื่น
3.ยังมีคนประเภทเดียวกับน้องสีเขียวและสีเหลือง
   คือฉันทำดีแล้ว ฉันรอดแล้ว คนอื่นจะเป็นไง
   ฉันไม่สน เรื่องของเธอฉันไม่เกี่ยว

นนท์คนที่คิดบวก คิดจะรวมคนเหล่านี้ สุดท้ายคือคนที่สติแตก ผิดหวัง และต้องเสียน้ำตา 

     ในขณะที่น้ำกระเจี๊ยบและอ้อมกอดของแม่ ทำลายกำแพงของการฝืนทำเป็นเข้มแข็งของเด็กอย่างนนท์

กำแพงของการฝืนทำเป็นผู้ใหญ่อย่างฉันได้ถูกทำลายลง 

ทันทีที่ได้ยินเสียงปลายสายของเพื่อนสนิทที่รู้ความเป็นไปของฉันมาโดยตลอด
             "เป็นไงบ้างแก โอเคมั้ย ? "
วินาทีนั้น ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่คอ ฉันรีบเดินออกจากออฟฟิศให้ไวที่สุด พาตัวเองมาที่ลานจอดรถชั้น7

ทันทีที่แน่ใจว่าไม่มีใคร น้ำตาฉันพรั่งพรูออกมาพร้อมความอัดอั้นที่มีอยู่ตอนนั้น
ฉันไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้ เบื้องหน้าและเบื้องล่างเปิดโล่ง ในใจพลางคิด 

ถ้ากระโดดลงไปก็คงไม่รอด....

ฉันปาดน้ำตาและน้ำมูกออกจากหน้า ความอึดอัดใจคลายตัวช้าๆ
ต้องขอบคุณเพื่อนของฉันที่คอยอยู่ปลอบใจเสมอ

ฉันวางสาย สูดหายใจ เงยหน้าขึ้นช้าๆ และพบกับวัตถุทรงกลมสีดำ

              คุณพระ! กล้องวงจรปิดแปะอยู่เบื้องหน้าพี่ยามคงทั้งสงสารและคงจะขำตอนฉันปาดน้ำมูกเมื่อ5นาทีที่แล้วแน่ๆ
   

     ชิวิตมันไม่แน่นอน ตอนที่เราเศร้าที่สุด มันอาจจะมีเรื่องขำๆให้เรายิ้มและหัวเราะได้อยู่บ้าง

เพียงแต่เราอาจจะไม่ได้มองมันในตอนแรกก็ได้....
    หวังว่าในความทุกข์ คุณจะเงยหน้าเจอกล้องวงจรปิดแบบเดียวกันให้พอขำได้บ้าง