มิถุนายน กับความในใจ

การจะพิสูจน์ตัวเองไม่ใช่เรื่องง่าย เราใช้เวลาเป็น 10 กว่าปี และก็ยังต้องพิสูจน์ตัวเองต่อไปเรื่อยๆ

   ตอนเด็กๆเป็นเด็กที่ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากเป็นนู่น อยากเป็นนี่ แต่ก็ทำไม่ได้ 

เด็กๆทะเลาะกับพ่อกับแม่ตลอด  กับแม่นี่หนักข้อที่สุด วิธีการเลี้ยงดูของแม่คือการกำหนด ห้ามเถียง 

ห้ามเที่ยว ห้ามทุกอย่าง กดดัน เปรียบเทียบ และแน่นอนด้วยวัยที่ยังสมองอ่อนด้อยตอนนั้น 

ก็ต้องต่อต้าน งอน ไม่คุย ไม่พูดกัน
แต่สุดท้ายคนที่ยังทำทุกอย่างให้เราเหมือนเดิม ซักผ้า รีดผ้า เช็ดทำความสะอาดห้องเรา 

ก็ยังเป็นแม่คนเดิม 

    แม่ไม่เคยเกลียดเรา แม่ไม่เคยไม่รักเรา ถึงแม้เค้าจะบอกว่าที่เค้าทำไปเพราะไม่อยากให้บ้านเค้ารก
แต่เค้าเลือกจะไม่ทำให้เราก็ได้ แต่เค้าก็ทำ 

   บางคนอาจจะบอกว่าพ่อแม่ทำไปเพราะหวังให้ลูกต้องมาตอบแทนรึเปล่า ก่อนจะถามแบบนี้
ลองถามใจตัวเองก่อนเถอะว่า หน้าที่ความเป็นลูก คุณทำมันแล้วรึยัง ? สิ่งที่เค้าทำให้คุณอยู่ทุกวันนี้
เพราะเค้ารู้ว่าคุณเหนื่อยจากการทำงาน คุณเอามันมาทำเองไม่ให้เค้าต้องเหนื่อยแล้วรึยัง ? 

เอาแค่เรื่องพื้นฐานง่ายๆในการใช้ชีวิตตัวเอง ทำมันดีแล้วรึยัง ?  ถ้ายังทำได้ไม่ดีก็ควรพึงสำนึกไว้สักนิด
แค่ไม่ทำอะไรหรือพูดอะไรทำร้ายจิตใจท่านก็พอ อะไรที่ยอมได้จะยอมมั้ย ?
ถ้าไม่ยอมมันก็แตกมันก็หักกันไป ไม่มีอะไรเหลือเลย

   สุดท้ายสิ่งที่แม่กับพ่อทำมาตลอด ผลลัพท์ที่เค้าอยากได้คือให้เรายืนได้ด้วยตัวเอง 

ในแบบที่ไม่เสี่ยงเกินไป มีงานทำ มีเงินเก็บ ไม่มีหนี้ ให้เวลากับเค้าบ้าง ซึ่งเรามองว่าเรามีครบแล้ว 

    นั่นคือเหตุผลว่าทำไม วันนี้มุมมองที่แม่กับพ่อ มีกับเรามันถึงเปลี่ยนไป เค้ารักเราท่าเดิม
แต่สิ่งที่เพิ่มคือความเชื่อใจและการยอมรับต่างหากที่มันเกิดเพิ่มขึ้นมา

    มันยากลำบากนะกว่าจะมาถึงจุดนี้ เราก็มนุษย์เงินเดือนต๊อกต๋อยคนนึง เงินให้ที่บ้านไม่ได้เยอะ 

น้อยกว่าเพื่อนบางคนที่เงินเดือนเท่าๆกันด้วยซ้ำ แต่เรามีใจมีเวลาให้เค้า2คน เราว่าก็พอแล้ว

    ถ้าวันนี้ทะเลาะกัน พรุ่งนี้ก็เริ่มคุยกันดีๆใหม่ คนเราแม่งไม่รู้จะมีพรุ่งนี้กันไปได้สักกี่วัน...