เรื่องราวดีๆระหว่างทาง..

02/12/2561 วันอาทิตย์...
   ฉันขึ้นรถเมล์สายประจำกลับบ้าน..บ่ายๆค่อนไปเกือบเย็นๆแบบนี้ นั่งดูเรื่องราวระหว่างทางไปเรื่อยๆ
ค่ารถเมล์เปลี่ยนไปเท่าไหร่แล้ว?
ร้านค้าข้างทางยังอยู่มั้ย? ขายดีจนขยายร้านเพิ่มหรือ
เปลี่ยนมือเป็นร้านอื่นไปแล้ว ?
ชีวิตวนลูปไปแบบนี้ไม่เคยเบื่อ...
แต่แล้วอาทิตย์นี้ ฟ้าคงอยากให้ฉันได้ลองไปเจออะไรใหม่ๆดูบ้าง
"ถนนปิดรถไปต่อไม่ได้นะคะ ลงตรงนี้ได้เลยค่ะ"
เอาแล้ว.. แล้วจะกลับบ้านยังไงล่ะที่นี้ ฉันลงรถ
หยุดยืนตั้งสติตรงสี่แยกใกล้กับโรงแรมGrand China
หวังพึ่งพี่ตำรวจเผื่อแกจะบอกข่าวดีว่าอีกแป๋ปเดี๋ยว ถนนก็เปิดให้รถวิ่งได้ตามปรกติ..
   เขียนมาถึงบรรทัดนี้ฉันก็ยังคงงงกับตัวเอง ว่าอะไร ทำให้ฉันคิดว่า ฉันต้องเดินไปถนนราชดำเนิน 

และทำไม ฉันถึงไม่เปิดโทรศัพท์หาเสียตั้งแต่ตอนนั้นว่าที่เค้าปิดถนน
หลักๆก็ถนนราชดำเนินนั้นล่ะค่ะคู้ณ
   ฉันก้าวเดินจากหน้าโรงแรมGrand China ด้วยความมุ่งมั่น
เพื่อไปยังจุดมุ่งหมายในใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเดินผ่านถนนเสือป่า..ร้านขายเคสและอุปกรณ์มือถือเยอะมากๆเหมือนที่เคยได้ยินมา..
ผู้คนเดินกันขวักไขว่ ฉันเดินผ่านโรงพยาบาลกลาง ถึงตอนนี้เหงื่อเริ่มไหลซึม
จนต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้ว ทางแยกอยู่ข้างหน้า ฉันควรเดินตรงไปหรือ
เลี้ยวไปซ้าย..หรือขวาดี?
ฉันหยุดเดินพร้อมเปิดgoogle map ที่ยังคงระบุปลายทาง คือถนนราชดำเนินเหมือนเดิม
เลี้ยวซ้ายมุ่งหน้าไปแยกเรือนจำ ตามที่google mapบอกไว้
เดินอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วเราก็มาถึงแยกเรือนจำ

ฉันเดินข้ามถนนผ่านสวนรมณีนาถ เดินตรงไปเรื่อยๆ 

เหนื่อยแต่ได้เห็นอะไรใหม่ๆแปลกตาเต็มไปหมด บ้านเรือนการใช้ชีวิตของผู้คนริมถนน
เดินมาถึงแยกสำราญราษฎร์ เพื่อพบว่าจากแยกนี้มุ่งหน้า ไปราชดำเนินนั้นปิดการจราจรสนิท
ไม่ให้รถวิ่งผ่านอย่างเด็ดขาด
   ฝั่งตรงข้ามด้านซ้ายมือของฉันเป็นร้านพิสมัยผัดไทยประตูผี
คนต่อคิวกันยาว ส่วนฉันเลือกหลบพักที่ร้านคาเฟ่ชื่อพิถีพิถันและยังเป็นโฮสเทลอีกด้วย 

แอร์และน้ำหวานโซดาเย็นๆในร้าน พอทำให้หายเหนื่อยได้บ้าง 

ถึงตอนนี้ฉันเริ่มsearchหาข้อมูลการปิดการจราจรวันนี้ได้สักที

   หลังจากค้นพบว่าถนนที่ฉันมุ่งมั่นเดินมานั้นถูกปิดอย่างถาวรไม่มีรถใดๆผ่านได้เลย 

แต่ทำยังไงได้ล่ะมาแล้ว พักจนหายเหนื่อยก็ต้องเดินไปต่อค่ะ 

ฉันเดินเลาะมาเจอศาลาว่าการกรุงเทพฯ เสาชิงช้า และอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ตามลำดับ

   เวลาตอนนี้เริ่มโพล้เพล้แล้ว ไฟประดับข้างทางเริ่มส่องสว่าง
ด้วยว่าถนนที่โล่งไม่มีรถวิ่งทำให้บรรยากาศมันสงบไปอีกแบบ 

ฉันเดินสลับกับหยุดถ่ายรูปไฟข้างทางไปเรื่อยๆ ตอนนี้จุดมุ่งหมายของฉันคือท่าเรือข้ามฝาก
เดินมาถึงสนามหลวง วนไปทางฝั่งพิพิธพัณฑ์สถานแห่งชาติ
ซึ่งตอนกลางคืนเค้าเปิดไฟสวยงามมากๆ ภาพประทับใจสุดท้ายของฝั่งพระนครในค่ำคืนนี้
คงเป็นที่ไหนไปไม่ได้นอกจากภาพพระบรมมหาราชวัง
หรือวัดพระแก้วที่ยังสวยงามติดตา

มาถึงตรงนี้ฉันบอกกับตัวเองได้เลยว่าคุ้มเหนื่อย

บางครั้งเรื่องที่เราไม่คาดคิดก็อาจจะเกิดขึ้นตอนที่
เราไม่ทันได้ตั้งตัว...
เราแค่ต้องก้าวเดินต่อไปข้างหน้า..เหนื่อยก็พัก..
แล้วกลับมาเดินต่อ
และสิ่งใดเกิดขึ้นแล้วสิ่งนั้นย่อมดีเสมอ.