คิดถึง..ฝัน@Toscana Valley

     เสียงเพลงคลาสสิกคลอๆเบาๆแต่ก็พอรู้ว่ามันคือทำนองเพลงเก่า เรานั่งกันอยู่ในสวนที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม แสงแดดอ่อนและลมพัดเย็นๆทำให้บทสนทนาระหว่างเราสองเป็นไปอย่างกลมกล่อม 

หากคุณลองสังเกตุจากแววตาเสียงหัวเราะ และรอยยิ้มบางๆที่เราทั้งสองมีให้กันและกัน 

คุณน่าจะสัมผัสได้ถึงความโรแมนติก ฉันยังสรุปไม่ได้ว่ามันจะงอกงามเบ่งบานกลายเป็นความรักได้หรือไม่ หากแต่เพียงหวังให้บทสนทนาระหว่างเราจะยังคงกลมกล่อมไปแบบนี้อีกนานแสนนาน...

     มันอาจจะฟังดูแปลกแต่ฉันแอบเชื่อลึกๆว่าฉากความฝันแสนดีแบบนี้ ฉันไม่อยากให้เป็นแค่ความฝันเลย ฉันอยากมีโอกาสได้ลองไปอยู่ในฉากสวนสวยๆแล้วฉันจะถ่ายรูปสักใบเพื่อได้มีโอกาสเอามาเขียนบันทึกเก็บไว้ให้คุณได้เห็นภาพตามกันสักหน่อย...
และก็คงเป็นโชคชะตาที่พาฉันมาที่นี่

     ทุกๆที่ที่สายตาฉันได้สัมผัสทำให้ฉันนึกถึงฉากในฝันฉากนั้น จะขาดก็คงเพียงแต่คนข้างๆที่จะมาสร้างบทสนทนาที่กลมกล่อมด้วยกัน..แต่น่าแปลกว่าอากาศหนาวๆหลักสิบในช่วงนั้นกลับไม่ได้ทำให้รู้สึกเหงาแต่อย่างใด ตรงกันข้ามที่อากาศเย็นๆทั่วปอดของฉันที่เกิดจากการปั่นจักรยานโต้ความหนาวตอนเช้าตรู่กลับทำให้รู้สึกมีความสุขจนอดอมยิ้มไม่ได้ พอได้นึกว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้สัมผัสอากาศดีๆแบบนี้ 

ไม่ได้พักผ่อนแบบนี้ ทั้งสถานที่ อากาศที่เย็นสบาย บรรยากาศทุกอย่างมันลงตัวไปหมด

 ตลอด4วันที่นี่ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการมาทำงาน แต่ก็ทำให้ฉันเข้าใจแล้วว่า

เสมือนจริงดังฝันมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
จริงๆฉันอยากจะเขียนเรื่องนี้ตั้งแต่กุมภาฯที่กลับมาจากทริป แต่พอเริ่มเขียนมันกลับตันๆ

เขียนแล้วก็ลบแล้วก็ลบแล้วลบอีก ก็เลยพักไปก่อน จนกระทั่งวันก่อน..วันนั้นแหละค่ะ

ที่จู่ๆคำว่า"คิดถึง"ก็แวะเข้ามาหา และก็อย่างที่มีคนเคยพูดไว้ว่าพอได้"คิดถึง"

ก็หยุด"คิดถึง"ไม่ได้เลยจริงๆ..