ณ ฝนที่35

   

     ได้อ่านเจอที่คุณหมอThidakarnเคยtweetไว้ ว่าเราอยู่ในยุคที่อุปกรณ์อิเล็คโทรนิคต่างๆแบตอึด 

ชาร์ตแบตไวและเร็ว
แต่ลืมนึกไปว่าร่างกายเราแบตหมดง่ายกว่า และใช้เวลาชาร์ตข้ามคืนถึง 7-8ชม. กว่าแบตจะเต็ม
เราเรียนรู้ว่าการออกกำลัง ใจไหวแต่ร่างไม่ไหวทุกอย่างก็จบ
มีแต่เจ็บกับเจ็บ จะเจ็บเร็วเจ็บช้า เจ็บมากเจ็บน้อยก็ขึ้นอยู่กับข้อจำกัดของแต่ล่ะคน เอาที่พอดีๆ 

ไม่ตึงจนเกินไปจะดีกว่า
บางคนอาจจะบอกว่าใจเป็นนายกายเป็นบ่าว แต่สำหรับเรามันก็ใช้ไม่ได้กับบางเรื่องนะ
บางครั้งการหยุดพัก เว้นวรรคให้ร่างกายให้กับชีวิตบ้างมันน่าจะดีกว่า ก็เหมือนการชาร์ตแบตแหละ 

ร่างกายจิตใจเราแตกต่างกันไป ไม่เหมือนกันเลยสักวัน ฟังเสียงร่างกายของเราดีๆ
     ปีนี้เราได้ลองเรียนคอร์สปักผ้าพื้นฐานมา การได้ลองอะไรใหม่ๆมันจะทำให้โลกใบเดิมของเรากว้างขึ้น มันเปลี่ยนชีวิตมนุษย์Routine หรือจะเรียกว่าชีวิตซ้ำซากจำเจให้มันไม่จำเจ
เราจะมีตัวเลือกให้กับการใช้ชีวิตมากขึ้น รู้จักคนใหม่ๆมากขึ้น ได้รับพลังงานดีๆจากคนอื่นๆ

ยิ้มให้กับความสุขเล็กๆน้อยระหว่างทาง

เราเรียนรู้ว่าคนเรามักจะมีข้อแม้ ข้ออ้าง ให้กับอะไรก็ตามแต่ที่เราเกลียด หรือเรารักได้เสมอ 

และบางสิ่งที่เราทำได้ ไม่ได้แปลว่าเราควรที่จะทำทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง

เราค้นพบว่าเราทุกคนมีปัญหาด้วยกันทุกคน หนักเบามากน้อยต่างกัน บางปัญหาอาจจะทำให้เราถึงขั้นแตกร้าวเจ็บลึก แม้เราจะก้าวผ่านมันมาได้มันก็จะมีรอยแผลเป็นล่องหนติดอยู่ในใจเราเสมอ 

และเวลาก็จะค่อยๆเยียวยาทุกอย่างให้ทุเลาลง
เราจะเติบโตหากเราลองมองย้อนกลับไปและเรียนรู้จากมัน
เอามือทาบไปที่อกซ้าย ที่ๆมีรอยแผลเป็นล่องหนนั่นอยู่ ลองหลับตาสูดลมหายใจเข้า พอหัวใจเราพองขึ้นมันก็เหมือนรอยแผลค่อยๆจางหายไป ก็เหมือนเรายังคงหายใจและชีวิตต้องก้าวต่อไปนั่นแหละ
เราโคตรนับถือคนที่สามารถทนอยู่กับปัญหาซ้ำซาก ในขณะที่คนอื่นๆพยายามบอกให้เค้าเดินออกมาซะ แต่เค้าเลือกมองอีกมุมนึงหรืออาจจะกำลังคิดอะไรบางอย่างซึ่งนั่นทำให้เค้ายังคงอยู่กับมันได้และไม่แตกสลายไปซะก่อน คงเป็นความอดทนที่คนเรามีต่างกันออกไป

เราค้นพบว่าการปลอบคนที่กำลังร้องไห้นั้น ตัวเราต้องมีจิตใจที่บวกและเข้มแข็งมากๆ มากพอที่จะไม่ร้องไห้ตามเค้าไปซะก่อน แต่สำหรับคนอ่อนไหวอย่างฉัน กอดคอร้องไห้ตามนั่นคงบอกอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดีว่าเราเข้าใจความรู้สึกเค้าตอนนี้มากแค่ไหน

แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ย... ฉันชอบคำตอบของอีกฝ่ายที่บอกว่าก็แล้วแต่โชคชะตา...
และถ้าเราได้กลับมาเจอกันจริงๆก็คงเป็นเพราะโชคชะตาพาให้เรามาเจอกัน แต่ฉันเคยบอกรึยังค่ะ

ว่าโชคชะตามักชอบเล่นตลกกับฉันเสมอ ตลกร้ายที่ทำเอาจุกได้เลยทีเดียว
ปีนี้จะพยายามเครียดกับชีวิตให้น้อยลง บอกตัวเองว่าเราต้องมีสติในทุกๆปัญหา เพราะหลายครั้ง

ที่เราค้นพบว่าเรื่องเครียดๆในวันนั้น พอลองย้อนนึกถึงแล้วเล่าให้คนอื่นฟังมันก็อดขำตัวเองไม่ได้ 

ถึงแม้วันนั้นมันจะขำไม่ออกเอาซะเลย
เอ่อเนอะ..สุดท้ายก็ผ่านมาได้
มีวันแย่ๆ ก็ต้องมีวันดีๆ

ชีวิต คือการพบเจอ การจากลา เจ็บปวด เรียนรู้ เติบโต
ระหว่างทางคือความหลากหลายทางอารมณ์ที่เราต้องพบเจอ : รัก โลภ โกรธ หลง เกลียด...
หายใจเข้ารู้ทันอารมณ์และความคิดของตัวเอง
หายใจออกเพื่อปล่อยวางบางสิ่งที่เกินกว่าเราจะแบกรับไว้ออกไปได้บ้าง