หลังจากเขียนบล๊อกเก็บเรื่องราวในชีวิตตัวเองไว้อ่านมาตลอดหลายปี
หลายๆช่วง ที่รู้สึกถึงความตัน ความวกไปวนมาในการเขียน และคิดมาตลอดว่า
อยากจะเรียน"เขียน"ให้เป็นเรื่องเป็นราว จนปลายปีที่แล้วฉันก็ไปสมัครเรียนเขียนออนไลน์ซะที
ฉันอยากลองให้รู้ว่าการเขียนมันยังใช่ทางของเรามั้ย? และเราจะได้อะไรจากการเรียนแบบนี้บ้าง
สิ่งที่คิดกับสิ่งที่ลงมือปฏิบัตินั้นชั่งต่างกันเหลือเกิน
ฉันไล่อ่านไลน์กรุ๊ปของการเริ่มเรียน"เขียน"ออนไลน์ อีกครั้ง
นับจริงๆวันนี้ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว หลังจากเริ่มเปิดเรียน การบ้านในวันแรกคือ
การเขียนแนะนำตัวใน 1หน้ากระดาษA4 ซึ่งถูกแบ่งออกเป็น16หัวข้อ
ฉันเริ่มอ่านจากตัวอย่างงานเขียนที่ครูเอามาโพสต์ไว้เป็นไอเดีย ไล่มาจนถึงนักเรียนคนแรก.
คนที่สอง..คนที่สาม...แล้วฉันก็ไม่ได้เข้าไปอ่านในกรุ๊ปไลน์อีกเลย
Unread messageประมาณ 500กว่าข้อความ ย้ำให้เห็นว่าเค้าเรียนกันไปถึงไหนๆกันแล้ว
ส่วนฉันก็ยังคงเป็นผู้ตามอ่านอยู่เหมือนเดิม
นักเรียนเขียน หลากหลายอายุ หลากหลายอาชีพและสถานะ บ้างยังโสดบ้างมีครอบครัวแล้ว
ฉันสังเกตุว่างานเขียนของคนโสดส่วนใหญ่ก็จะเกี่ยวกับหน้าที่การงาน ชีวิตเหงาๆแต่ล่ะวัน
ในขณะที่คนมีครอบครัวแล้ว ยิ่งเป็นคุณแม่มือใหม่นั้นก็ค่อนข้างจะเขียนไปทางปัญหา
น้ำนมแม่ๆลูกๆ การจัดสรรเวลาให้ลงตัว
ฉันมีปัญหาเกิดขึ้นระหว่างการอ่านงานเขียนคนอื่น...เหตุใดเราถึงกล้าที่จะเปิดเผยข้อมูลส่วนตัว
ชื่อ/ อายุ/ ความเป็นไปของคนในครอบครัวให้คนอื่นๆรับรู้ ถึงแม้มันจะเป็นเพียง
ส่วนหนึ่งของการเรียน แต่ฉันก็ยังไม่สนิทใจที่จะเขียนให้ใครต่อใครเข้ามาอ่านอยู่ดี
หัวข้อการบ้านค่อยๆเขยิบออกจากความเป็นส่วนตัวทีล่ะน้อย
แต่ก็มีนักเรียนหลายต่อหลายคนที่เขียนวกกลับเข้ามาบรรยายช่วงชีวิตตัวเอง
บ้างก็เหมือนเขียนสารภาพบาป บ้างก็เหมือนการเขียนจดหมายหาเพื่อนสนิท
เขียนอะไรก็ได้ เขียนให้เยอะ ผึกเขียนให้มาก เหมือนการลับอาวุธไม่ให้ทื่อ
หลายๆข้อคิดที่ได้ในครั้งนี้ ทั้งหมดทั้งมวลมันก็คือ "หลัก" ของการเรียน "เขียน"นั่นเอง
และ..สุดท้าย ฉันได้งานเขียน "1" เรื่องถ้วนเรื่องนี้จากการเรียน 30วัน
ฉันพบว่าฉันหวงแหนพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองเกินกว่าที่จะให้คนอื่นที่พบกันเพียงในไลน์ได้รู้
แต่ก็...เขียนไปเถอะค่ะ อะไรที่เขียนแล้วมีความสุข ฉันเขียนเก็บไว้เพื่อตัวเองกลับมาอ่าน
ส่วนจะมีคนอื่นผ่านมาอ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบนั่นก็เป็นอีกเรื่องนึง อย่างน้อยๆ
ปีที่ผ่านมานั้น ฉันก็ได้ลองเริ่ม"เรียนเขียน"สักที
หลังจากเขียนบล๊อกเก็บเรื่องราวในชีวิตตัวเองไว้อ่านมาตลอดหลายปีหลายๆช่วง ที่รู้สึกถึงความตัน ความวกไปวนมาในการเขียน และคิดมาตลอดว่าอยากจะเรียน"เขียน"ให้เป็นเรื่องเป็นราว จนปลายปีที่แล้วฉันก็ไปสมัครเรียนเขียนออนไลน์ซะทีฉันอยากลองให้รู้ว่าการเขียนมันยังใช่ทางของเรามั้ย? และเราจะได้อะไรจากการเรียนแบบนี้บ้างสิ่งที่คิดกับสิ่งที่ลงมือปฏิบัตินั้นชั่งต่างกันเหลือเกินฉันไล่อ่านไลน์กรุ๊ปของการเริ่มเรียน"เขียน"ออนไลน์ อีกครั้งนับจริงๆวันนี้ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว หลังจากเริ่มเปิดเรียน การบ้านในวันแรกคือการเขียนแนะนำตัวใน 1หน้ากระดาษA4 ซึ่งถูกแบ่งออกเป็น16หัวข้อฉันเริ่มอ่านจากตัวอย่างงานเขียนที่ครูเอามาโพสต์ไว้เป็นไอเดีย ไล่มาจนถึงนักเรียนคนแรก.คนที่สอง..คนที่สาม...แล้วฉันก็ไม่ได้เข้าไปอ่านในกรุ๊ปไลน์อีกเลยUnread messageประมาณ 500กว่าข้อความ ย้ำให้เห็นว่าเค้าเรียนกันไปถึงไหนๆกันแล้วส่วนฉันก็ยังคงเป็นผู้ตามอ่านอยู่เหมือนเดิมนักเรียนเขียน หลากหลายอายุ หลากหลายอาชีพและสถานะ บ้างยังโสดบ้างมีครอบครัวแล้วฉันสังเกตุว่างานเขียนของคนโสดส่วนใหญ่ก็จะเกี่ยวกับหน้าที่การงาน ชีวิตเหงาๆแต่ล่ะวันในขณะที่คนมีครอบครัวแล้ว ยิ่งเป็นคุณแม่มือใหม่นั้นก็ค่อนข้างจะเขียนไปทางปัญหาน้ำนมแม่ๆลูกๆ การจัดสรรเวลาให้ลงตัวฉันมีปัญหาเกิดขึ้นระหว่างการอ่านงานเขียนคนอื่น...เหตุใดเราถึงกล้าที่จะเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวชื่อ/ อายุ/ ความเป็นไปของคนในครอบครัวให้คนอื่นๆรับรู้ ถึงแม้มันจะเป็นเพียงส่วนหนึ่งของการเรียน แต่ฉันก็ยังไม่สนิทใจที่จะเขียนให้ใครต่อใครเข้ามาอ่านอยู่ดีหัวข้อการบ้านค่อยๆเขยิบออกจากความเป็นส่วนตัวทีล่ะน้อยแต่ก็มีนักเรียนหลายต่อหลายคนที่เขียนวกกลับเข้ามาบรรยายช่วงชีวิตตัวเองบ้างก็เหมือนเขียนสารภาพบาป บ้างก็เหมือนการเขียนจดหมายหาเพื่อนสนิทเขียนอะไรก็ได้ เขียนให้เยอะ ผึกเขียนให้มาก เหมือนการลับอาวุธไม่ให้ทื่อหลายๆข้อคิดที่ได้ในครั้งนี้ ทั้งหมดทั้งมวลมันก็คือ "หลัก" ของการเรียน "เขียน"นั่นเองและ..สุดท้าย ฉันได้งานเขียน "1" เรื่องถ้วนเรื่องนี้จากการเรียน 30วันฉันพบว่าฉันหวงแหนพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองเกินกว่าที่จะให้คนอื่นที่พบกันเพียงในไลน์ได้รู้แต่ก็...เขียนไปเถอะค่ะ อะไรที่เขียนแล้วมีความสุข ฉันเขียนเก็บไว้เพื่อตัวเองกลับมาอ่านส่วนจะมีคนอื่นผ่านมาอ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบนั่นก็เป็นอีกเรื่องนึง อย่างน้อยๆปีที่ผ่านมานั้น ฉันก็ได้ลองเริ่ม"เรียนเขียน"สักที
ความคิดเห็น