ณ ฝนปีที่ 36

 

ตอนแรกไม่คิดว่าจะมีอะไรให้เขียนเกี่ยวกับฝนในปีนี้ 

แต่แล้วจู่ๆก็มีเพื่อนสมัยมหาลัยฯแชทมาหา สืบเนื่องจาก

ที่เราลงรูปเก่าพร้อมแคปชั่นว่า ขอบคุณ"ทุกข์"ช่วงเวลา

ที่ผ่านเข้ามา
เราต่างถามสารทุกข์สุกดิบของอีกฝ่าย แต่ล่ะฝ่ายสบายดีมั้ย คนในครอบครัวเป็นยังไงกันบ้าง การตอบคำถามก็พอทำให้

ย้ำถึงการดำเนินไปของช่วงชีวิตแต่ล่ะคน บทบาทภาระหน้าที่  ที่เพิ่มขึ้น จากแต่ก่อนเราเป็นฝ่ายถูกดูแล 

ตอนนี้เราอยู่ในจุดที่ต้องกลับมาดูแลคนรอบๆตัวกันแล้ว 

มีหนึ่งประโยคที่เพื่อนบอกว่าเป็นห่วงเรามาก จากภาพจำสุดท้าย ก่อนที่จะห่างหายกันไปจนถึงตอนนี้..นั่นก็คงเป็น

ฉันคนก่อนเมื่อประมาณ5-6ปีที่แล้ว ฉันบอกเพื่อนว่า

ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ชีวิตโอเคขึ้นแล้ว
จริงๆคำว่าโอเคของฉันมันคือการยอมรับ ยอมถอยและ

เข้าใจตัวเองมากขึ้นมากกว่า มันไม่มีอะไรจะตรงใจ

และชีวิตไม่เคยปล่อยให้เราสบายนานเกินไปหรอกค่ะ 

บททดสอบพร้อมเกิดขึ้นได้เสมอ

คืนหนึ่งที่จิตใจฉันว้าวุ่นเกินกว่าจะข่มตานอนลงได้ นึกถึง

การล้างใจ ปิดความคิด 3นาทีก่อนนอน 

ที่คุณดุจดาว วัฒนปกรณ์ ได้พูดไว้ใน The Standard #SelfTalkMeditation 

ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง หลับตามือขวาทาบที่อกและมือซ้าย

ทาบไว้ที่ท้องน้อย เริ่มพูดคุยในใจกับตัวเอง เหตุใดเรา

ถึงว้าวุ่นใจ ภาพไหนที่ยังคงคั่งค้างติดอยู่ในใจเรา

จนถึงตอนนี้ น้ำตาค่อยๆไหลผ่านแก้มและมารวมกันที่ใต้คาง
ไร้ซึ่งเสียงฟูมฟายมีเพียงเสียงลมหายใจ...
เรารู้ว่าเมอ่อนแอ ร้องไห้เสียใจแต่ไม่เป็นไรนะ ยังมีเรารับฟังอยู่ตรงนี้เสมอ...ภาพที่ค้างอยู่ในหัวค่อยๆถูกลบออกช้าๆ พร้อมๆกับคราบน้ำตา ล้มตัวลงนอนและหลับไป
     เช้าวันใหม่ฉันกลับมาคิดทบทวนถึงคำพูดที่ตัวเอง

เพิ่งจะได้เข้าใจว่า จงมี"เมตตากับตัวเอง" มันคือแบบนี้นี่เอง 

บางครั้งคนเราอาจจะหลงลืมที่จะอ่อนโยนกับตัวเอง 

อาจจะเพราะคำพูดของคนอื่นที่เราใส่ใจเกินไป

จนทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัว การหาจุดตรงกลางความพอดีระหว่างความพอใจของคนอื่นและตัวเองนั้นไม่ง่าย 

เราต้องเรียนรู้รับมือกับอารมณ์ความรู้สึกไปในทุกๆวัน 

กอดตัวเองให้แน่นๆ เพราะเราคือเพื่อนที่ดีที่สุดของตัวเอง
     สถานะการณ์ไม่ปรกติที่เป็นบททดสอบในชีวิตที่เกิดขึ้น

กับเรา ก็เป็นอีกสิ่งที่ย้ำให้เราเข้าใจ

ความไม่แน่นอนที่แสนจะธรรมดาของชีวิต
เกิด แก่ เจ็บ ตาย
การพบเจอและลาจากก็แสนจะธรรมดา
ช่วงเวลาความสุขแสนสั้น ความเจ็บปวดเสียใจ

ก็แสนจะธรรมดา...
อยากให้ลองพูดคุยกับตัวเองสักนิด ช่วงเวลาเงียบๆ

ก่อนนอนก็ได้ พอสมอง จิตใจและร่างกายเราได้คุย

ทำความเข้าใจกัน มันก็เหมือนเราค้นพบเพื่อนสนิทคนหนึ่ง 

จริงๆเพื่อนคนนี้อาจจะอยู่กับเรามานานแล้วเพียงแต่

เราไม่เคยเปิดประตูรับเค้าเข้ามาเลยก็ได้

วันก่อนฉันมีโอกาสถามคำถามเพื่อนๆน้องๆในไอจีสตอรี่ 

ว่าคุณเห็นเราเป็นท้องฟ้าช่วงเวลาไหน?
ภาพประกอบแสนน่ารักในแต่ล่ะช่วงเวลา ไล่ตั้งแต่

ช่วงเช้าตรู่ตะวันยังไม่ทันขึ้น ไปจนถึงกลางดึกที่มืดสนิท 

ลุ้นกับคำตอบที่จะได้รับอยู่พอตัว
คำตอบที่ได้กลับมาส่วนใหญ่ว่าคือช่วง 9โมงเช้า และเที่ยง 

ฉันว่ามันเป็นสัญญานที่ดีว่าพลังงานที่ฉันส่งออกให้

คนรอบข้างเป็นพลังของแสงสว่าง
ถ้าเป็นสมัยก่อน ฉันคงให้ตัวเองเป็นช่วงเวลาเที่ยงคืน

ที่แสนจะดำมืด หดหู่ ไม่มีใครอยากเข้าใกล้เพราะมีแต่

พลังลบที่ส่งออกไป
ส่วนตอนนี้ฉันอยากให้ตัวเองเป็นช่วงเวลา5-6โมงเย็น 

ฉันชอบเวลาช่วงนี้ พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า..

แดดร่มลมตก ยังคงมีแสงสว่างแต่ไม่ทำให้รู้สึกร้อนเกินไปนัก เป็นเวลาที่เราเดินให้ช้าๆลงได้
     ขอบคุณทุกคำตอบ หวังว่าจะชอบรูปที่ตอบกลับไปให้ 

และเราน่าได้รู้จักกันมากขึ้นจากรูปภาพและคอมเม้นท์

เอาจริงๆบางรูปก็ลืมไปแล้วว่าเคยถ่ายไว้ 

พอเปิดเจอได้นึกถึงก็พอให้อิ่มเอมใจ

รวมๆแล้วฝนปีนี้ถือว่ามีเวลาสำรวจ..ได้รู้จัก..รู้ใจตัวเองมากขึ้น
ไม่ได้สุขจนต้องกลัวว่าความสุขนั้นจะแสนสั้น

และไม่มัวแต่กังวลว่าความสุขจะจากเราไปหรือยัง

กลับกันในช่วงเวลาทุกข์ก็ยังคงมีรอยยิ้มหลงเหลือ 

มีคนรับฟัง ค่อยให้กำลังใจ 

ขอบคุณมากๆจากใจจริงๆค่ะ 

อยู่ดูแลเติบโตไปด้วยกันอีกหลายๆปีนะคะ