โชคชะตาที่เล่นตลกกับรสชาติความเจ็บปวด
วันนี้เมื่อปีที่แล้ว...ฟีดแจ้งเตือน..บทความที่เคยเขียนไว้ พอกลับมาอ่านวันนี้มันกลับเป็นความเจ็บปวดที่สวยงาม เป็นตัวขับเคลื่อนกรุคำให้งานเขียนของฉัน และยิ่งย้ำให้ฉันมั่นใจว่า "โชคชะตามักเล่นตลกกับเราเสมอ" คุณจะเลือกรสชาติของความเจ็บปวด หรือรสชาติของความว่างเปล่า... ไม่มีตัวตนไร้น้ำหนักเหมือนหลบอยู่ในซอกหลืบ ทั้งที่จริงๆฉันก็ยังอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ เพียงแต่เมื่อคุณว่างเปล่าในจิตใจของใครสักคน คุณก็เป็นได้เพียงความว่างเปล่า.. ยิ่งหาคำตอบก็ยิ่งพบแต่คำถาม..ยิ่งตั้งคำถามก็พบแต่คำถามไม่สิ้นสุดเสียที โลกคู่ขนานของฉันคือโลกขนานของความสุขและความเศร้า มันขนานกันไปไม่มีที่สิ้นสุด..สุขก็ไม่สุด เศร้าก็ไม่สุด..และก็นั่นแหละค่ะมันเหมือนมีหลุมของความว่างเปล่าอยู่ระหว่างโลกคู่ขนานนั้น ฉันเรียกมันว่าหลุมไร้ซึ่งความรู้สึก..ไม่เจ็บไม่ปวด ไม่สุขแต่ก็ไม่เศร้า ไม่เหงาแต่น้ำตารื้น จุกอยู่ที่คอแต่น้ำตาก็ไม่เคยได้ไหลออกมา ราวกับว่ามันพลัดหล่นลงไปในหลุม แห่งความว่างเปล่านี้เสียก่อน วันที่ฉันย้ำ...