Maemoly

คุณเคยมั้ยค่ะ เคยรู้สึกว่าสิ่งที่เราทำมันต้องยิ่งใหญ่ แต่เอาเข้าจริงมันกลับดูแผ่วเบา จนแทบจะเลือนหายไปกับสายลมเสียเหลือเกิน แต่คุณก็พยายามที่จะทำมันต่อไป   อาจจะเพราะคุณยังมีความหวัง ความรักให้กับสิ่งนั้นๆ เหมือนกับเรื่องราวที่ฉันเขียนอยู่ ช่วงแรกๆฉันเคยคิดว่า โห้ย ! มันเจ๋ง ยอดไลค์ต้องกระจาย เพื่อนๆต้องชอบ เอาเข้าจริงก็แทบจะไม่มีใครพูดถึง แล้วมันก็สลายหายไปตามหน้าฟีดทามไลน์ ตอนนั้นก็ออกจะหงอยๆจนแทบจะเลิกเขียนไปเลย แต่ก็นั่นล่ะค่ะ พอเราโตพอและผ่านประสบการณ์อะไรมาหลายๆอย่างเข้า คุณก็จะรู้ว่าแค่ได้ทำในสิ่งที่คุณรัก และไม่เดือดร้อนใครก็จงทำมันต่อไป   ฉันยังคงให้จินตนาการแล่นไปเรื่อยๆ นึกอะไรได้ก็เขียนเก็บไว้เป็นข้อมูล พอถึงจังหวะเวลาที่พอเหมาะ ขัดเกลาคำพูดจนได้ที่ ฉันก็จะเอาเรื่องนั้นๆมาลงในหน้าบล๊อก มันอาจจะเป็นสิ่งเล็กน้อยในใจใครหลายๆคน แต่มันยิ่งใหญ่ในใจฉันเสมอ และคุณรู้มั้ยค่ะ วันก่อนฉันเอาเรื่องที่ฉันเขียนจากความในใจ สิ่งที่ได้จากการฝึกโยคะ และความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้น ที่ได้เขียนไว้ในบล๊อกให้ครูที่สอนอ่าน ...

       "ฉันยกกาแฟเย็นแก้วโปรดขึ้นดื่ม พร้อมละสายตาออกจากนิตยสารตรงหน้า       ทันที่ที่เสียงทุ้มนั้นผ่านเข้ามา"       ฉันมักมานั่งร้านกาแฟร้านนี้ในช่วงบ่ายแก่ๆของวันหยุดเป็นประจำ และมักจะเลือกนั่งติดกระจก เพื่อจะได้มองผู้คนและรถราที่ผ่านไปมาได้ ร้านเล็กๆที่มีที่นั่งแค่5-6โต๊ะเท่านั้น บรรยากาศที่เนิบช้าและเสียงเพลงคลาสสิกบรรเลงเบาๆ กลิ่นกาแฟและขนมอบ อบอวลทั่วร้าน 5วันทำงานที่แสนจะรีบเร่งและวุ่นวาย นี่มันคือช่วงเวลาสวรรค์ของฉันชัดๆ  เจ้าของเสียงทุ้มเมื่อครู่ เดินมานั่งที่โต๊ะเยื้องจากฉันที่2นาฬิกา ฉันได้แต่คิดในใจ...อุ๊ต๊ะ!งานดีเชียวคู้ณ      เค้านั่งหันหลังให้ฉัน แค่นั่งมองแผ่นหลังเค้าอย่างเดียวก็เพลิดเพลินมากแล้ว สักพักพนักงานก็เอากาแฟมาเสริฟ์ที่โต๊ะเค้า นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เราสั่งกาแฟเหมือนกันสินะ ฉันคิดในใจอีกครั้ง ฉันละสายตาจากแผ่นหลังของเค้ามาที่นิตยสารตรงหน้าเป็นครั้งคราว แต่นิตยสารตรงหน้าคงไม่น่าดึงดูดใจสักเท่าไหร่ในเวลานี้ ฉันเลื่อนสายตากลับไปที่2นาฬิกาอีกครั้ง ...

นี นี่ก็เกือบ 8เดือนแล้วที่ฉัน ได้ฝึกโยคะที่สตูดิโอโยคะอย่างจริงจัง      เดือนแรกๆที่ฝึกนี่โดนครูจัดท่าเยอะมาก ทำให้รู้ว่าที่เราฝึกจากยูทูปนี่มันผิดมาตลอด เสี่ยงต่อการบาดเจ็บจากการฝืนทำและทำท่าผิดมากๆ      ช่วงแรกๆก็มาฝึกเกือบจะทุกเย็นหลังจากเลิกงาน หลังๆมานี้ก็แอบมีรอบเที่ยงโผล่มาบ้าง  เล็กน้อยถึงปานกลาง จนครูที่สตูฯถามว่าติดโยคะแล้วใช่มั้ย ... เอาจริงๆไม่เคยคิดว่าโยคะจะเสียเหงื่อได้เยอะขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะเราไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อ และหนักไปทางไขมันซะเยอะ มันก็มาจากที่กินแย่และไม่ค่อยได้ออกกำลัง ทำให้ตอนที่เข้าในท่า และค้างท่า มีอาการสั่น(100ริกเตอร์)โอน เอน เกร็งกล้ามเนื้อนี่ยากมาก  แถมเวลาครูบอกให้เอาหน้าท้องห่างจากหน้าขานี่ไม่ต้องพูดถึงค่ะ สำหรับเราอย่าเรียกหน้าท้องเลย  เรียกพุงพลุ้ยเถอะค่ะ ตอนนี้ก็ยังเอาพุงห่างหน้าขาไม่ได้ แต่อาการสั่นโอนและเอนนั้น  มีแนวโน้มดีขึ้น เกร็งกล้ามเนื้อได้อย่างที่ใจคิดได้มากขึ้น      ...

ในความต่าง เรากลับเจอความคล้าย ในความห่าง เรากลับรู้สึกว่าเราค่อยๆใกล้ ในความเงียบ เรากลับสื่อสารกันได้อย่างประหลาด พลังงาน ความรู้สึกบางอย่างถูกส่งต่อผ่านการกอด หรือหากไม่ได้เจอกัน ข้อความตัวหนังสือที่ได้รับคงพอคลายความรู้สึกที่ผู้ส่งมี  และที่ ผู้รับรอคอยอยู่ ได้บ้าง ฉันชอบอ่านเรื่องสั้น ฉันชอบอ่านหนังสือการเดินทางหรือเรื่องของนักเขียน  ที่เกิดจากประสบการณ์ตรง ที่นำมาเล่าผ่านตัวหนังสือ ระหว่างทางที่อ่าน ฉันค้นพบจินตนาการสุดขอบ หักมุม ความรัก ความผูกพัน  ที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นทีล่ะหน้าทีล่ะหน้า  ความสนุกราวกับเราไปอยู่ในสถานที่ หรือสถานะการณ์นั้นๆกับผู้เขียนด้วย  และในตอนจบที่แสนจะประทับใจ หรือเศร้าจนน้ำตาอาบแก้ม หรือแม้แต่ความรู้สึกค้างคาใจในตอนจบ ชนิดที่ว่าขอเปิดหนังสือดูอีกทีเถอะว่ามีหน้าลับซ่อนอยู่หรือเปล่า อย่าจบให้ค้างคาใจแบบนี้เลย ขอร้อง!    ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเหมือนกันรึเปล่า แต่ฉันเป็นคนประเภทเลือกหนังสือจากชื่อเรื่อง และจากการอ่านคำนำ พอเราเริ่มอ่านและจมดิ่ง คล้อยตามไปกับเรื่องราว ฉันกลับพบว่าโลกของฉันตอนนี้ถูกปกคลุมด...