สิ่งเล็กๆกับกำลังใจของฉัน

คุณเคยมั้ยค่ะ เคยรู้สึกว่าสิ่งที่เราทำมันต้องยิ่งใหญ่ แต่เอาเข้าจริงมันกลับดูแผ่วเบา

จนแทบจะเลือนหายไปกับสายลมเสียเหลือเกิน แต่คุณก็พยายามที่จะทำมันต่อไป 

อาจจะเพราะคุณยังมีความหวัง ความรักให้กับสิ่งนั้นๆ

เหมือนกับเรื่องราวที่ฉันเขียนอยู่

ช่วงแรกๆฉันเคยคิดว่า โห้ย!มันเจ๋ง ยอดไลค์ต้องกระจาย เพื่อนๆต้องชอบ

เอาเข้าจริงก็แทบจะไม่มีใครพูดถึง แล้วมันก็สลายหายไปตามหน้าฟีดทามไลน์

ตอนนั้นก็ออกจะหงอยๆจนแทบจะเลิกเขียนไปเลย แต่ก็นั่นล่ะค่ะ

พอเราโตพอและผ่านประสบการณ์อะไรมาหลายๆอย่างเข้า คุณก็จะรู้ว่าแค่ได้ทำในสิ่งที่คุณรัก

และไม่เดือดร้อนใครก็จงทำมันต่อไป 

ฉันยังคงให้จินตนาการแล่นไปเรื่อยๆ นึกอะไรได้ก็เขียนเก็บไว้เป็นข้อมูล พอถึงจังหวะเวลาที่พอเหมาะ

ขัดเกลาคำพูดจนได้ที่ ฉันก็จะเอาเรื่องนั้นๆมาลงในหน้าบล๊อก

มันอาจจะเป็นสิ่งเล็กน้อยในใจใครหลายๆคน แต่มันยิ่งใหญ่ในใจฉันเสมอ

และคุณรู้มั้ยค่ะ วันก่อนฉันเอาเรื่องที่ฉันเขียนจากความในใจ สิ่งที่ได้จากการฝึกโยคะ

และความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้น ที่ได้เขียนไว้ในบล๊อกให้ครูที่สอนอ่าน 

แววตาที่ดูเปี่ยมไปด้วยความปลื้มใจที่ตอบกลับมา มันบอกทุกอย่างแทนคำพูดไว้หมดแล้ว

คำพูดขอบคุณที่ครูเอยให้กับฉัน มันทำให้หัวใจฉันพองโต

ครูบอกว่า ดีใจที่มีคนเข้าใจในสิ่งที่ครูทุกคนที่นี่พยายามถ่ายทอดให้มาโดยตลอด

ฉันเองก็ต้องขอบคุณครูเหมือนกัน ที่สอนให้ฉันเข้าใจโยคะและเรียนรู้ร่างกายและจิตใจตัวเองไปในเวลาเดียวกัน

ฉันยิ้มให้ตัวเองทุกครั้งที่ได้นึกถึงความรู้สึกนี้

ความรู้สึกดีๆที่มีคนรับรู้ได้ในสิ่งเล็กๆที่ฉันตั้งใจเขียนมาโดยตลอด ฉันว่าครูเองก็น่าจะคิดแบบเดียวกัน 

ฉันนั่งนึกอยู่นาน ว่าความรู้สึกที่มากกว่าความอิ่มเอมใจที่ฉันได้รับอยู่ตอนนี้ มันคืออะไร 

แล้วฉันก็ได้ค้นพบว่ามันคือ...

                                       การเติมกำลังใจให้กันและกันนั่นเอง(-;