ฝัน @ร้านกาแฟ

 

     "ฉันยกกาแฟเย็นแก้วโปรดขึ้นดื่ม พร้อมละสายตาออกจากนิตยสารตรงหน้า
      ทันที่ที่เสียงทุ้มนั้นผ่านเข้ามา"

     
ฉันมักมานั่งร้านกาแฟร้านนี้ในช่วงบ่ายแก่ๆของวันหยุดเป็นประจำ และมักจะเลือกนั่งติดกระจก
เพื่อจะได้มองผู้คนและรถราที่ผ่านไปมาได้ ร้านเล็กๆที่มีที่นั่งแค่5-6โต๊ะเท่านั้น
บรรยากาศที่เนิบช้าและเสียงเพลงคลาสสิกบรรเลงเบาๆ กลิ่นกาแฟและขนมอบ อบอวลทั่วร้าน

5วันทำงานที่แสนจะรีบเร่งและวุ่นวาย นี่มันคือช่วงเวลาสวรรค์ของฉันชัดๆ 

เจ้าของเสียงทุ้มเมื่อครู่ เดินมานั่งที่โต๊ะเยื้องจากฉันที่2นาฬิกา
ฉันได้แต่คิดในใจ...อุ๊ต๊ะ!งานดีเชียวคู้ณ

     เค้านั่งหันหลังให้ฉัน แค่นั่งมองแผ่นหลังเค้าอย่างเดียวก็เพลิดเพลินมากแล้ว
สักพักพนักงานก็เอากาแฟมาเสริฟ์ที่โต๊ะเค้า

นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เราสั่งกาแฟเหมือนกันสินะ ฉันคิดในใจอีกครั้ง

ฉันละสายตาจากแผ่นหลังของเค้ามาที่นิตยสารตรงหน้าเป็นครั้งคราว
แต่นิตยสารตรงหน้าคงไม่น่าดึงดูดใจสักเท่าไหร่ในเวลานี้ ฉันเลื่อนสายตากลับไปที่2นาฬิกาอีกครั้ง

คุณพระ! เค้าหันกลับมา และเราก็สบตากันพอดี
หรือวันนี้ชีวิตฉันจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

เสียงหัวใจของฉันตอนนี้เต้นแรงจนดูเหมือนจะฉีดให้เลือดมาหล่อเลี้ยงที่แก้มฉันจนหน้าร้อนไปหมด

     เอาแล้วไงค่ะ! เค้าค่อยๆลุกเดินมาทางนี้

ฉันต้องทำหน้ายังไง แล้วถ้าเค้าถามอะไร จะตอบยังไงดี

     
     เค้าหยุดลงที่โต๊ะฉัน เรามองหน้ากัน แล้วเค้าก็พูดขึ้นว่า 

ขอโทษนะครับ...รบกวนเอาม่านลงให้หน่อยได้มั้ยครับ แสงมันส่องนะครับ

ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..เสียงหัวเราะดังขึ้นในใจฉันแทน ฉันรีบดึงม่านลงแทบไม่ทัน 

เค้าพูดขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ หยิบโน้ตบุ๊คขึ้นมาเปิด

อ่อ...แสงมันแยงตาสินะคู้ณ ไอ้เราก็คิดไปไกล
 
เห้อ....ชีวิตฉันมันก็หักมุมแบบนี้เสมอสินะ

     ปล.ร้านกาแฟกับม่านมีอยู่จริง ส่วนเค้าคนนั้นก็ตามชื่อเรื่อง "ฝัน" นั่นล่ะค่ะ