Maemoly

     อยากถามเรื่องอะไรเพิ่มเติมไหมค่ะ..แม่หมอเอ่ยปาก หลังไพ่ทั้ง9ใบถูกเปิดและความหมายโยงไปที่เรื่องงาน เสียส่วนใหญ่ งานหนักไม่ทำให้คนตายแต่ความเครียด และปล่อยวางเรื่องงานไม่ได้ต่างหากที่ทำให้เกือบจะบ้า อยู่เหมือนกัน    เอ่อ...แล้วความรักล่ะค่ะ ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงมีพิรุจ    รอให้ถามเรื่องนี้แหละ ไพ่บอกว่ามีเกณฑ์จะกลับมาคุยกับคนเคยคุย..     ไม่มีคนเคยคุยค่ะ...ไม่เคยคุยกับใครเลย... ในหัวฉันว่างเปล่า...นึกหน้าใครไม่ออกทั้งนั้น ที่ผ่านมาก็คุยอยู่กับตัวเอง บอกรักตัวเอง กอดตัวเอง  เก็บตัวเองขึ้นมายามใจสลาย เป็นคนประเภทที่ว่า เค้าเป็นแฟนฉันแต่เค้าหน่ะไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอก แอบรักเก่ง มโนเก่ง ขอให้ได้อยู่ใกล้ๆแบบไร้ตัวตน กดไลค์ทุกรูป กดหัวใจให้ทุกคลิป นึกแล้ว ..ฉันก็แอบสงสารตัวเองเบาๆ ถ้าในชีวิตคุณไม่มีใครให้ต้องบอกฝันดีก่อนนอนจนถึงตอนนี้. .อย่าเศร้าไป เราคือเพื่อนกันค่ะ และแหม่! เอาอะไรมากล้าถามเรื่องความรักคราวนี้  กะอิแค่บังเอิญเจอคนที่น่ารักถูกใจ มีบทสนทนากันไม่ถึง5นาที ก็วิ่งแจ้นกลับมาให้ไพ่ช่วยหาคำตอบเสียแล้...

  Literally and/or metaphorically      ออกตัวลอยเหนือดราม่าใดๆก่อนว่าที่เขียนต่อไปนี้เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัว  คนคิดต่างก็มีเยอะ แต่ถ้ามาถามฉันด้วยหัวข้อนี้เราก็จะบอกเหตุผลตามนี้      ฝนปีที่38นี้ เรามาถกเถียงกันดีกว่า ในยุคปัจจุบันที่คนแต่งงานกันช้าขึ้น มีลูกช้า หรือบางคู่อาจจะไม่มีเลย  สำหรับคุณที่อ่านมาเจอคำถามนี้ คุณเคยคิดมั้ยว่าถ้าได้แต่งงานจะมีลูกมั้ย?      ระหว่างที่คุณคิดอยู่......ฉันขอเล่าความคิดเห็นของฉันสักหน่อย      หนึ่งในหัวข้อที่เรามักจะถามเพื่อนหรือเพื่อนมักจะถามฉันหรือเรามักจะโดนถามจากญาติผู้ใหญ่ คนรู้จักใดๆก็คงหนีไม่พ้นคำถามสุดจะคลาสสิก        มีแฟนรึยัง? จะแต่งงานเมื่อไหร่? เมื่อไหร่จะมีลูก?      ส่วนตัวพออยู่มาเกินครึ่งชีวิตโดยปราศจากคู่ บวกกับความโชคดีที่พ่อแม่ฉันไม่ได้ยึดติดกับประโยคที่ว่า  "แก่ไปจะได้มีคนเลี้ยง" มันทำให้เรามองว่าการอยู่คนเดียวก็สบายใจดี เหงาก็ออกไปหาอะไรทำ แต่ไม่ว่าจะอยู่เดี่ยวหรือ อยู่เป็นครอบค...

วันนี้เมื่อปีที่แล้ว...ฟีดแจ้งเตือน..บทความที่เคยเขียนไว้ พอกลับมาอ่านวันนี้มันกลับเป็นความเจ็บปวดที่สวยงาม เป็นตัวขับเคลื่อนกรุคำให้งานเขียนของฉัน และยิ่งย้ำให้ฉันมั่นใจว่า "โชคชะตามักเล่นตลกกับเราเสมอ" คุณจะเลือกรสชาติของความเจ็บปวด หรือรสชาติของความว่างเปล่า...      ไม่มีตัวตนไร้น้ำหนักเหมือนหลบอยู่ในซอกหลืบ ทั้งที่จริงๆฉันก็ยังอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ  เพียงแต่เมื่อคุณว่างเปล่าในจิตใจของใครสักคน คุณก็เป็นได้เพียงความว่างเปล่า..      ยิ่งหาคำตอบก็ยิ่งพบแต่คำถาม..ยิ่งตั้งคำถามก็พบแต่คำถามไม่สิ้นสุดเสียที      โลกคู่ขนานของฉันคือโลกขนานของความสุขและความเศร้า มันขนานกันไปไม่มีที่สิ้นสุด..สุขก็ไม่สุด เศร้าก็ไม่สุด..และก็นั่นแหละค่ะมันเหมือนมีหลุมของความว่างเปล่าอยู่ระหว่างโลกคู่ขนานนั้น      ฉันเรียกมันว่าหลุมไร้ซึ่งความรู้สึก..ไม่เจ็บไม่ปวด ไม่สุขแต่ก็ไม่เศร้า ไม่เหงาแต่น้ำตารื้น  จุกอยู่ที่คอแต่น้ำตาก็ไม่เคยได้ไหลออกมา ราวกับว่ามันพลัดหล่นลงไปในหลุม แห่งความว่างเปล่านี้เสียก่อน      วันที่ฉันย้ำ...

  ตอนแรกไม่คิดว่าจะมีอะไรให้เขียนเกี่ยวกับฝนในปีนี้  แต่แล้วจู่ๆก็มีเพื่อนสมัยมหาลัยฯแชทมาหา สืบเนื่องจาก ที่เราลงรูปเก่าพร้อมแคปชั่นว่า ขอบคุณ"ทุกข์"ช่วงเวลา ที่ผ่านเข้ามา เราต่างถามสารทุกข์สุกดิบของอีกฝ่าย แต่ล่ะฝ่ายสบายดีมั้ย คนในครอบครัวเป็นยังไงกันบ้าง การตอบคำถามก็พอทำให้ ย้ำถึงการดำเนินไปของช่วงชีวิตแต่ล่ะคน บทบาทภาระหน้าที่  ที่เพิ่มขึ้น จากแต่ก่อนเราเป็นฝ่ายถูกดูแล  ตอนนี้เราอยู่ในจุดที่ต้องกลับมาดูแลคนรอบๆตัวกันแล้ว  มีหนึ่งประโยคที่เพื่อนบอกว่าเป็นห่วงเรามาก จากภาพจำสุดท้าย ก่อนที่จะห่างหายกันไปจนถึงตอนนี้..นั่นก็คงเป็น ฉันคนก่อนเมื่อประมาณ5-6ปีที่แล้ว ฉันบอกเพื่อนว่า ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ชีวิตโอเคขึ้นแล้ว จริงๆคำว่าโอเคของฉันมันคือการยอมรับ ยอมถอยและ เข้าใจตัวเองมากขึ้นมากกว่า มันไม่มีอะไรจะตรงใจ และชีวิตไม่เคยปล่อยให้เราสบายนานเกินไปหรอกค่ะ  บททดสอบพร้อมเกิดขึ้นได้เสมอ คืนหนึ่งที่จิตใจฉันว้าวุ่นเกินกว่าจะข่มตานอนลงได้ นึกถึง การล้างใจ ปิดความคิด 3นาทีก่อนนอน  ที่คุณดุจดาว วัฒนปกรณ์ ได้พูดไว้ใน The Standard #SelfTalkMeditati...

     ห ลังจากเขียนบล๊อกเก็บเรื่องราวในชีวิตตัวเองไว้อ่านมาตลอดหลายปี หลายๆช่วง ที่รู้สึกถึงความตัน ความวกไปวนมาในการเขียน และคิดมาตลอดว่า อยากจะเรียน"เขียน" ให้เป็นเรื่องเป็นราว  จนปลายปีที่แล้วฉันก็ไปสมัครเรียนเขียนออนไลน์ซะที ฉันอยากลองให้รู้ว่าการเขียนมันยังใช่ทางของเรามั้ย? และเราจะได้อะไรจากการเรียนแบบนี้บ้าง สิ่งที่คิดกับสิ่งที่ลงมือปฏิบัตินั้นชั่งต่างกันเหลือเกิน ฉันไล่อ่านไลน์กรุ๊ปของการเริ่มเรียน"เขียน"ออนไลน์ อีกครั้ง นับจริงๆวันนี้ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว หลังจากเริ่มเปิดเรียน การบ้านในวันแรกคือ การเขียนแนะนำตัวใน 1หน้ากระดาษA4 ซึ่งถูกแบ่งออกเป็น16หัวข้อ ฉันเริ่มอ่านจากตัวอย่างงานเขียนที่ครูเอามาโพสต์ไว้เป็นไอเดีย ไล่มาจนถึงนักเรียนคนแรก. คนที่สอง..คนที่สาม...แล้วฉันก็ไม่ได้เข้าไปอ่านในกรุ๊ปไลน์อีกเลย Unread messageประมาณ 500กว่าข้อความ ย้ำให้เห็นว่าเค้าเรียนกันไปถึงไหนๆกันแล้ว ส่วนฉันก็ยังคงเป็นผู้ตามอ่านอยู่เหมือนเดิม  นักเรียนเขียน หลากหลายอายุ หลากหลายอาชีพและสถานะ บ้างยังโสดบ้างมีครอบครัวแล้ว ฉันสังเกตุว่างานเขียนของคนโสดส่วนใหญ่ก็จะเกี่ยวกับหน้า...

     หลายวันก่อนได้คุยกับเพื่อนสนิทคนหนึ่งว่า ปีนี้เป็นปีที่เราได้เป็นผู้ฟังปัญหาจากเพื่อนๆน้องๆหลายๆคน ทั้งๆที่หลายๆปีก่อนหน้านี้ ตัวเรายังมีฐานะเป็นผู้เล่าปัญหาให้คนอื่นๆฟังอยู่เลย ชีวิตคนเรามันก็มีหนักเบาต่างกันไปในแต่ล่ะปีแหละเนอะ อะไรที่หนักก็ขอให้อดทนหน่อย  เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปได้  พอได้ฟังปัญหาของคนอื่นยิ่งทำให้เรารู้เลยว่าบางเรื่องของเรามันเล็กน้อยไปเลย และทำไมโลกเรามันโหดร้ายได้ขนาดนี้      อีกสิ่งหนึ่งที่เรียนรู้ระหว่างนี้ก็คือสุดท้ายแล้ว คนเราเลือกที่จะเชื่อความรู้สึกและ หัวใจของตัวเองมากที่สุุด ไม่ว่าคนอื่นเป็นร้อยเป็นพันคนจะให้เหตุผลมาโน้มน้าวอย่างไรก็ไม่เป็นผล     คนอื่นทำได้แค่แสดงความคิดเห็นในฐานะผู้ฟังก็เพียงเท่านั้น สุดท้ายก็มีแต่ตัวของเราเอง จะเป็นคนดึงสติและตัวเองกลับมาอยู่จุดเดิมที่เป็นปกติได้ เพราะฉะนั้นจงอย่ายอมแพ้  คนเราอยู่ด้วยความหวังและศรัทธาในตัวเอง     นานาจิตตัง ยังคงใช้ได้ดีทีเดียว ไม่มีใครคิดแทนใครได้ เราไม่ตัดสินคนอื่นที่คิดต่าง ทำอะไรที่เราสบายใจ แต่ต้องตั้งอยู่บ...

         ได้อ่านเจอที่คุณหมอThidakarnเคยtweetไว้ ว่าเราอยู่ในยุคที่อุปกรณ์อิเล็คโทรนิคต่างๆแบตอึด  ชาร์ตแบตไวและเร็ว แต่ลืมนึกไปว่าร่างกายเราแบตหมดง่ายกว่า และใช้เวลาชาร์ตข้ามคืนถึง 7-8ชม. กว่าแบตจะเต็ม เราเรียนรู้ว่าการออกกำลัง ใจไหวแต่ร่างไม่ไหวทุกอย่างก็จบ มีแต่เจ็บกับเจ็บ จะเจ็บเร็วเจ็บช้า เจ็บมากเจ็บน้อยก็ขึ้นอยู่กับข้อจำกัดของแต่ล่ะคน เอาที่พอดีๆ  ไม่ตึงจนเกินไปจะดีกว่า บางคนอาจจะบอกว่าใจเป็นนายกายเป็นบ่าว แต่สำหรับเรามันก็ใช้ไม่ได้กับบางเรื่องนะ บางครั้งการหยุดพัก เว้นวรรคให้ร่างกายให้กับชีวิตบ้างมันน่าจะดีกว่า ก็เหมือนการชาร์ตแบตแหละ  ร่างกายจิตใจเราแตกต่างกันไป ไม่เหมือนกันเลยสักวัน ฟังเสียงร่างกายของเราดีๆ      ปีนี้เราได้ลองเรียนคอร์สปักผ้าพื้นฐานมา การได้ลองอะไรใหม่ๆมันจะทำให้โลกใบเดิมของเรากว้างขึ้น มันเปลี่ยนชีวิตมนุษย์Routine หรือจะเรียกว่าชีวิตซ้ำซากจำเจให้มันไม่จำเจ เราจะมีตัวเลือกให้กับการใช้ชีวิตมากขึ้น รู้จักคนใหม่ๆมากขึ้น ได้รับพลังงานดีๆจากคนอื่นๆ ยิ้มให้กับความสุขเล็กๆน้อยระหว...