Maemoly

     ตอนเด็กๆเรามักคิดเสมอว่า เวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน อยากโตอยากทำงานแล้ว พอเรียนจบทำงานมาสักระยะนึง เราก็ค้นพบว่า อยากกลับไปเป็นเด็ก ไม่อยากรับผิดชอบ ไม่อยากทำแล้วไอ้งานเนี่ย แต่พอเริ่มเข้าใจสัจธรรม ชีวิตเคยได้ก้าวผ่านความแตกร้าว อายุที่เพิ่มขึ้น เราก็จะเริ่มเข้าใจว่า แต่ละปีมันผ่านไปไวเพียงแค่กระพริบตาไม่กี่ที      ปีที่ผ่านมาสำหรับฉัน ไม่มีอะไรหวืหวา หรือหักมุม ยังใช้ชีวิตปกติ แต่พิเศษเพิ่มเติมตรงที่ ฉันได้รู้จักกับ "โยคะ" พลังงานดีๆ กับเสื่อโยคะ 1ผืน ฉันเริ่มเข้าใจว่าสมาธิกับลมหายใจ เวลาไปด้วยกันมันคือช่วงเวลาดีๆที่ได้อยู่กับตัวเองจริงๆ      ปีนี้ฉันเริ่มให้เวลาตัวเองได้ออกไปเดินทางท่องเที่ยวบ้าง ไปในที่ๆไม่เคยไป แต่ยังคงคอนเซ็ปเดิมคือ ไปกับคนที่อยากจะไปด้วย  ชีวิตเรามันสั้นเกินกว่าจะต้องทนใช้เวลากับคนที่เราไม่โอเค แต่บางครั้งกับบางเรื่อง บางสถาณการณ์เราก็ต้องใช้ความอดทนให้มาก และลดความเป็นตัวเองลงเช่นกัน      ฉันไปอ่านเจอที่คุณจ๋า @Yossiebistro เขียนไว้ใน IGว่า สถานที่และรูปแบบการปฏิบ...

22/07/17 :  Cabin crews prepare for take off. สิ้นเสียงประกาศเครื่องบินก็ทะยานขึ้นบนท้องฟ้า ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ปุยเมฆบางๆเคลื่อนผ่านปีกเครื่องบินไป ภาพบ้านเรือนและตึกสูงที่เห็นอยู่เบื้องล่าง ดูเล็กจิ๋วไปถนัดตาจากบนนี้  "เธอเท่านั้น เธอคือคนพิเศษ เสกให้ใจของฉันโบกปีกบินสู่ฟ้า คอย ยังคอย ให้เธอมาประคองแล้วพูดว่า เมื่อเธอหลับตา ก็คิดถึงกันและกัน" เพลงคนพิเศษ ที่ร้องโดย ป๊อป แคลอรี่ส์ บลาห์ บลาห์  ผุดขึ้นมาในหัวฉันทันที      อีสานแรกในชีวิตของฉัน กับจังหวัดอุดรธานี ฉันเพลนกับพี่ที่ออฟฟิศอีก2คน ในการจองตั๋ว และที่พักล่วงหน้าแค่ 2อาทิตย์ จุดมุ่งหมายของฉัน คือการได้เห็นป่าคำชะโนดของจริงสักครั้ง ก็ต้องยอมรับว่า ละคร นาคี และ ตำนานผีจ้างหนัง ประจวบกับเวลาที่เหมาะสม ได้นำฉันมาที่นี่ในที่สุด เรามาถึงอุดรฯกันเกือบ 11โมง หลังจากรับรถเช่าเสร็จ ก็มุ่งหน้าไปยังร้าน ส้มตำเจ๊ไก่ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ส้มตำร้านนี้มีชื่อว่าต้องมากิน และรสชาดก็ไม่ทำให้เราผิดหวัง ราคาก็ไม่แพง  อิ่มอร่อย อารมณ์ดีกันแล้ว ก็ขับรถต่อไปยังที่พักที่ ปร...

คุณเคยมั้ยค่ะ เคยรู้สึกว่าสิ่งที่เราทำมันต้องยิ่งใหญ่ แต่เอาเข้าจริงมันกลับดูแผ่วเบา จนแทบจะเลือนหายไปกับสายลมเสียเหลือเกิน แต่คุณก็พยายามที่จะทำมันต่อไป   อาจจะเพราะคุณยังมีความหวัง ความรักให้กับสิ่งนั้นๆ เหมือนกับเรื่องราวที่ฉันเขียนอยู่ ช่วงแรกๆฉันเคยคิดว่า โห้ย ! มันเจ๋ง ยอดไลค์ต้องกระจาย เพื่อนๆต้องชอบ เอาเข้าจริงก็แทบจะไม่มีใครพูดถึง แล้วมันก็สลายหายไปตามหน้าฟีดทามไลน์ ตอนนั้นก็ออกจะหงอยๆจนแทบจะเลิกเขียนไปเลย แต่ก็นั่นล่ะค่ะ พอเราโตพอและผ่านประสบการณ์อะไรมาหลายๆอย่างเข้า คุณก็จะรู้ว่าแค่ได้ทำในสิ่งที่คุณรัก และไม่เดือดร้อนใครก็จงทำมันต่อไป   ฉันยังคงให้จินตนาการแล่นไปเรื่อยๆ นึกอะไรได้ก็เขียนเก็บไว้เป็นข้อมูล พอถึงจังหวะเวลาที่พอเหมาะ ขัดเกลาคำพูดจนได้ที่ ฉันก็จะเอาเรื่องนั้นๆมาลงในหน้าบล๊อก มันอาจจะเป็นสิ่งเล็กน้อยในใจใครหลายๆคน แต่มันยิ่งใหญ่ในใจฉันเสมอ และคุณรู้มั้ยค่ะ วันก่อนฉันเอาเรื่องที่ฉันเขียนจากความในใจ สิ่งที่ได้จากการฝึกโยคะ และความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้น ที่ได้เขียนไว้ในบล๊อกให้ครูที่สอนอ่าน ...

       "ฉันยกกาแฟเย็นแก้วโปรดขึ้นดื่ม พร้อมละสายตาออกจากนิตยสารตรงหน้า       ทันที่ที่เสียงทุ้มนั้นผ่านเข้ามา"       ฉันมักมานั่งร้านกาแฟร้านนี้ในช่วงบ่ายแก่ๆของวันหยุดเป็นประจำ และมักจะเลือกนั่งติดกระจก เพื่อจะได้มองผู้คนและรถราที่ผ่านไปมาได้ ร้านเล็กๆที่มีที่นั่งแค่5-6โต๊ะเท่านั้น บรรยากาศที่เนิบช้าและเสียงเพลงคลาสสิกบรรเลงเบาๆ กลิ่นกาแฟและขนมอบ อบอวลทั่วร้าน 5วันทำงานที่แสนจะรีบเร่งและวุ่นวาย นี่มันคือช่วงเวลาสวรรค์ของฉันชัดๆ  เจ้าของเสียงทุ้มเมื่อครู่ เดินมานั่งที่โต๊ะเยื้องจากฉันที่2นาฬิกา ฉันได้แต่คิดในใจ...อุ๊ต๊ะ!งานดีเชียวคู้ณ      เค้านั่งหันหลังให้ฉัน แค่นั่งมองแผ่นหลังเค้าอย่างเดียวก็เพลิดเพลินมากแล้ว สักพักพนักงานก็เอากาแฟมาเสริฟ์ที่โต๊ะเค้า นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เราสั่งกาแฟเหมือนกันสินะ ฉันคิดในใจอีกครั้ง ฉันละสายตาจากแผ่นหลังของเค้ามาที่นิตยสารตรงหน้าเป็นครั้งคราว แต่นิตยสารตรงหน้าคงไม่น่าดึงดูดใจสักเท่าไหร่ในเวลานี้ ฉันเลื่อนสายตากลับไปที่2นาฬิกาอีกครั้ง ...

นี นี่ก็เกือบ 8เดือนแล้วที่ฉัน ได้ฝึกโยคะที่สตูดิโอโยคะอย่างจริงจัง      เดือนแรกๆที่ฝึกนี่โดนครูจัดท่าเยอะมาก ทำให้รู้ว่าที่เราฝึกจากยูทูปนี่มันผิดมาตลอด เสี่ยงต่อการบาดเจ็บจากการฝืนทำและทำท่าผิดมากๆ      ช่วงแรกๆก็มาฝึกเกือบจะทุกเย็นหลังจากเลิกงาน หลังๆมานี้ก็แอบมีรอบเที่ยงโผล่มาบ้าง  เล็กน้อยถึงปานกลาง จนครูที่สตูฯถามว่าติดโยคะแล้วใช่มั้ย ... เอาจริงๆไม่เคยคิดว่าโยคะจะเสียเหงื่อได้เยอะขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะเราไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อ และหนักไปทางไขมันซะเยอะ มันก็มาจากที่กินแย่และไม่ค่อยได้ออกกำลัง ทำให้ตอนที่เข้าในท่า และค้างท่า มีอาการสั่น(100ริกเตอร์)โอน เอน เกร็งกล้ามเนื้อนี่ยากมาก  แถมเวลาครูบอกให้เอาหน้าท้องห่างจากหน้าขานี่ไม่ต้องพูดถึงค่ะ สำหรับเราอย่าเรียกหน้าท้องเลย  เรียกพุงพลุ้ยเถอะค่ะ ตอนนี้ก็ยังเอาพุงห่างหน้าขาไม่ได้ แต่อาการสั่นโอนและเอนนั้น  มีแนวโน้มดีขึ้น เกร็งกล้ามเนื้อได้อย่างที่ใจคิดได้มากขึ้น      ...

ในความต่าง เรากลับเจอความคล้าย ในความห่าง เรากลับรู้สึกว่าเราค่อยๆใกล้ ในความเงียบ เรากลับสื่อสารกันได้อย่างประหลาด พลังงาน ความรู้สึกบางอย่างถูกส่งต่อผ่านการกอด หรือหากไม่ได้เจอกัน ข้อความตัวหนังสือที่ได้รับคงพอคลายความรู้สึกที่ผู้ส่งมี  และที่ ผู้รับรอคอยอยู่ ได้บ้าง ฉันชอบอ่านเรื่องสั้น ฉันชอบอ่านหนังสือการเดินทางหรือเรื่องของนักเขียน  ที่เกิดจากประสบการณ์ตรง ที่นำมาเล่าผ่านตัวหนังสือ ระหว่างทางที่อ่าน ฉันค้นพบจินตนาการสุดขอบ หักมุม ความรัก ความผูกพัน  ที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นทีล่ะหน้าทีล่ะหน้า  ความสนุกราวกับเราไปอยู่ในสถานที่ หรือสถานะการณ์นั้นๆกับผู้เขียนด้วย  และในตอนจบที่แสนจะประทับใจ หรือเศร้าจนน้ำตาอาบแก้ม หรือแม้แต่ความรู้สึกค้างคาใจในตอนจบ ชนิดที่ว่าขอเปิดหนังสือดูอีกทีเถอะว่ามีหน้าลับซ่อนอยู่หรือเปล่า อย่าจบให้ค้างคาใจแบบนี้เลย ขอร้อง!    ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเหมือนกันรึเปล่า แต่ฉันเป็นคนประเภทเลือกหนังสือจากชื่อเรื่อง และจากการอ่านคำนำ พอเราเริ่มอ่านและจมดิ่ง คล้อยตามไปกับเรื่องราว ฉันกลับพบว่าโลกของฉันตอนนี้ถูกปกคลุมด...

ณ 45 องศา....      ฉันชอบยืนตรงรอยต่อของขบวนรถไฟฟ้าตอนเช้าๆ อย่างนึงคือ มีที่ให้พิงหลัง ไม่ต้องยืนโหนจนสุดมือ หลังๆมาฉันก็ชอบมองคนเดินเข้าออกในขบวนเรื่อยๆ เป็นอย่างนี้ทุกเช้า บางวันก็เจอคนเดิมๆ ที่มีกิจวัตรเดิมๆคล้ายๆกัน พนักงานออฟฟิศที่ต้องไปทำงานให้ตรงเวลา แต่วันนี้ความน่าเบื่อตอนเช้าๆก็เปลี่ยนไป ตอนที่ฉันหันสายตาไปที่ 45 องศา.. เขายืนอยู่ตรงนั้น ผมหยักศก คิ้วเข้ม จมูกโด่ง หน้าตาคมเข้มของเขาดูจะสะดุดตาฉันเป็นพิเศษ  ฉันไม่เคยเห็นหน้านี้มาก่อน .. เราอาจจะขึ้นบีทีเอสคนล่ะขบวนกัน .. แต่ดูจากการแต่งตัวเขาอาจจะไม่ได้ทำงานออฟฟิศ เราเลยไม่เคยได้เจอกัน .. แล้วถ้าเขาหันมาสบตา ฉันจะทำยังไงดี .. จ้องตาเขาตอบ หรือคงจะหลบสายตาแบบเสียไม่ได้      ฉันคิดไปเรื่อย ระหว่างที่มองไปที่เขาอย่างไม่มีเบื่อ ขณะที่คนยังหลั่งไหลเข้ามาในขบวน แต่ก็ยังพอจะมีช่องว่างที่ 45 องศาไว้ให้ฉันมองเห็นหน้าเข้มๆของเขาได้ อีกไม่กี่สถานีก็จะถึงสยามแล้ว คนทยอยออกไปที่สถานีศาลาแดง  จนบางตาพอที่จะให้ฉันสังเกตเห็นบางอย่าง  เขาเองก็หันที่ 45 อง...

           ในสายตาของเพื่อนๆหรือตัวฉันเอง ฉันดูจะเป็นคนที่อยู่คนเดียวได้สบาย และฉันก็รักวิถีชีวิตประมาณนี้ ทำอะไรคนเดียวดูจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับฉัน ถึงขนาดที่เคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า ถ้ามีอีกคนโผล่เข้ามา ชีวิตฉันจะเปลี่ยนไปยังไง      แต่ต่อให้คุ้นชินกับการอยู่คนเดียวมากแค่ไหน มันก็ยังมีบางวัน บางคืน บางช่วงเวลา ที่ความเหงาแอบแวบเข้ามาในหัวของฉันบ้าง มันก็ไม่ถึงกับเพ้อ แต่ก็ตอกย้ำในความรู้สึกเหมือนเราเจอลมแรงๆพัดผ่านมา บางวันมันก็ทำให้คิดไปว่า... . หรือใครคนนั้นจะเป็นคนที่เดินสวนกันไปเมื่อกี้ . หรือใครคนนั้นจะเป็นคนที่เจอกันที่ร้านกาแฟตอนเช้า . หรือใครคนนั้นจะเป็นคนที่ขึ้นลิฟท์มาด้วยกันเมื่อวาน . หรือจะเป็นคุณคนที่กำลังอ่านมาถึงประโยคนี้อยู่ก็เป็นได้ (-:      แต่ก็เท่านั้น จนแล้วจนรอด ฉันก็ต้องกลับมาทำตัวให้ชินกับตัวเองอยู่ดี      ฉันเกลียดการเริ่มชอบใครสักคน  มันทำให้ฉันเหมือนคนบ้า...อืม ก็ไม่ขนาดนั้น แต่ก็พอทำให้ฉันเริ่มโต้เถียงกับความรู้สึกตัวเองอย่าง...

ระหว่างที่ฉันกำลังดูอะไรไปเรื่องเปื่อยทางอินเตอร์เน็ต มือก็เลื่อนไปเจอโพสต์หนังสือเล่มหนึ่ง "คิดถึงทุกปี" เขียนโดย บินหลา สันกาลาคีรี ตัวอักษรที่สายตาสะกดได้ว่า "คิดถึง" กำลังทำให้หัวใจและสมองของฉันทำงาน การประมวลผลที่ดึงเอาช่วงเวลา และความรู้สึกที่ห่างหาย หรือแอบซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในจิตใจออกมา ภาพช่วงเวลาเก่าๆ ถูกฉายออกมาราวกับฉันกำลังนั่งดูหนังในโรงภาพยนต์ที่มีตัวเองเป็นคนแสดง ฉันว่ามันก็เหมือนกับเวลาที่มีคนถามเราว่า ตอนนี้เรากำลังคิดถึงอะไรอยู่ คำตอบของฉัน มันขึ้นอยู่กับว่าตอนนั้นเป็นช่วงเวลาไหนของปี และฉันใช้ความรู้สึกไปกับช่วงเวลาไหนไปในชีวิตแล้วบ้าง อย่างตอนที่กำลังพิมพ์อยู่นี้ ฉันกำลังนึกถึงทริปเที่ยวกระบี่ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อปลายเดือนมกราคมที่ผ่านมา รอย ยิ้มเกิดขึ้นที่มุมปากทั้งสองข้างของฉันอีกครั้ง เพราะมันเป็นช่วงเวลาดีๆที่เพิ่งเกิดขึ้น ความรู้สึกตอนเท้าสัมผัสโดนทราย ตัวจุ่มลงไปในน้ำทะเล รอยไหม้จากแดดที่หัวไหล่ข้างซ้าย มันยังคงทำให้หวนคิดถึง และยิ้มได้เสมอ ส่วนช่วงเวลาไม่ดีที่เกิดขึ้นในปีที่ผ่านๆมา เอาเข้าจริงๆพอความรู้สึกร้ายๆแย่ๆ ม...

       Hormones EP.7(กีฬาสี) ดูย้อนหลังด้วยความอิน ฉากสุดท้ายที่นนท์ร้องให้เราเองก็น้ำตาซึมๆ มันเป็นความรู้สึกที่อยากให้ทุกอย่างออกมาดี เราอยากเห็นทีมเวิร์ค  เราเลยเข้าใจไปว่าเราต้องรับไว้เองหมดทุกอย่าง เดี๋ยวพี่จัดการให้นะคือประโยคประจำที่เรามักจะรับปาก ด้วยจุดประสงค์เดียวกันกับนนท์ คือแค่ต้องการให้ทุกคนพึงพอใจมากที่สุด เกิดการขัดแย้งน้อยที่สุด อยากให้ทุกคนแฮ้ปปี้กับงานที่เราได้ทำร่วมกัน แต่เราคงลืมไปว่าไม่ใช่ทุกคน ที่จะเข้าใจความคิดและความหวังดีของเรา  1.ยังมีคนประเภทเดียวกับน้องรุ่นพี่สีแดง    ที่เอาแต่โหวกเหวกโวยวาย หาคนรับผิดชอบ    แต่ไม่เคยย้อนมองดูตัวเองและช่วยแก้ไขเลย 2.ยังมีคนประเภทเดียวกับน้องสีฟ้า    ที่โกหก กุเรื่องเก่ง พร้อมจะตบตีกับคนอื่น    ตลอดเวลา โตขึ้นมาก็คงเป็นผู้ใหญ่ขี้เม้าท์    และแทงข้างหลังคนอื่น 3.ยังมีคนประเภทเดียวกับน้องสีเขียวและสีเหลือง    คือฉันทำดีแล้ว ฉันรอดแล้ว คนอื่นจะเป็นไง    ฉันไม่สน เรื่องของเธอฉันไม่เกี่ยว นนท์...

         ปีเก่าไป ปีใหม่มา  ปี2559ก็ถือเป็นอีกปีที่มีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมาย สำหรับคนไทยทั้งประเทศ เราทุกคนพบกับการสูญเสียอันยิ่งใหญ่ ณ วันที่ 13ตุลาคม  ในหลวงพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เสด็จสวรรคต ทุกคนเสียใจและแสดงความไว้อาลัย และมันคงจะดีมากหากเราทุกคนน้อมนำคำสอนของท่านมาปฏิบัติ เป็นแนวทางชีวิต ในส่วนตัวฉันพยายามยึดหลักความพอเพียง ทำงานหาเงินใช้เท่าที่จำเป็น เก็บออม รู้จักพอ  ในปี 2560นี้ จะวางแผนการเงินให้ดีกว่านี้ จัดการกับบัตรเครดิตให้ดีกว่านี้ เรียนรู้จากปีที่ผ่านมา      สมัยก่อนย้อนไปสัก 5-6ปีที่แล้ว ช่วงปีใหม่ฉันคงนึกถึงแต่จะฉลองที่ไหน? จะได้หยุดยาวกี่วัน? จะไปกินอะไรดี? แต่ช่วง 2ปีหลังมานี้ คงด้วยอายุที่เพิ่มขึ้น(แก่แล้วนั่นล่ะค่ะ)  ทำให้มุมมองของ "ปีใหม่" ของฉันเริ่มเปลี่ยนไป ฉันกลับมาคิดว่าปีนั้นๆเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้มุมมองการใช้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปยังไง บ้างร้าย บ้างดี  แต่ต้อง "ขอบคุณ" ทุกๆเรื่องที่ผ่านเข้ามาทดสอบกัน และก็ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่...